[FIC] Hiddlesworth [Eric X Hal]#6 About true love?

ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของผู้แต่ง

หรืออาจจะเป็นฟิคชั่นที่แปลมา

ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ตัวละครเสื่อมเสียใดๆทั้งสิ้น

อ่านเพื่อความบันเทิง นะแจ๊ะ

My Tumblr : http://jrashiddlesworth.tumblr.com/

FB : https://www.facebook.com/yujean.rasmason

Twitter : https://twitter.com/YuJeanN

Exteen : http://rasmason2.exteen.com

Page : https://www.facebook.com/hiddlesworthfangirl?ref=hl

Wordpess : https://jrasmason.wordpress.com

 

C : Eric X Hal

R : M

G : Romantic , Drama

L : Thai

W : Yujean Rasmason

 

********************************

ริชาร์ตตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่เพื่อช่วยเหลือฮาลในการทำงานบ้าน ชีวิตแสนสวยหรูของเขาในชนิดที่ว่าไม่เคยต้องแม้แต่จะอาบน้ำเอง ตอนนี้เขากำลังซักผ้าในถังไม้เพื่อเตรียมนำมาเช็ดฝุ่น ดวงตาคมเงยขึ้นมองฮาลที่ยังคงเดินไปมา อีกฝ่ายดูเหมือนจะเตรียมตัวออกไปทำงานหรือไม่ก็ไปล่าสัตว์อะไรทำนองนั้น เขาไม่ปฎิเสธเลยว่าฮาลช่างน่ารัก เป็นชายหนุ่มตัวเล็กที่ไม่ยอมใครง่ายๆ แต่กลับเข้าถึงได้ยากมาก…ฮาลปฎิเสธเขาชัดเจนว่าไม่สนใจเขาเลย แม้แต่จะชายตามองก็ไม่มี แต่ชายหนุ่มกลับเขินหน้าแดงเพียงแค่อีริคเดินมาใกล้ เพียงแค่พูดคุยไม่กี่คำเจ้าตัวก็ราวกับหลุดลอยไปมนโลกส่วนตัว เขาไม่เคยรู้สึกแบบนั้นไม่ว่ากับใคร และเขาคิดว่าฮาลเองจะเป็นภรรยาที่ดีของเขา ทั้งรูปร่างหน้าตาและฐานะ ริชาร์ตก้มลงซักผ้าต่อและเดินกลับมาเช็ดโต๊ะไม้ตามคำสั่งคนที่ทำสตูเนื้ออยู่

“วันนี้เราออกไปเดินในเมืองด้วยกันไหม”ริชาร์ตเริ่ม เขาเดินไปใกล้หน้าต่างไม้มองคนที่อยู่ในห้องครัว ดวงตาสีเขียวอมฟ้าตวัดขึ้นมองเขาแล้วสายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปหยิบถ้วยมาตั้งใกล้ๆ

“หากเจ้าเบื่อ เจ้าจะไปเดินเล่นก็ตามสบาย แต่ข้าไม่ว่าง”ฮาลตอบเขากลับมา ค่อนไปทางปัดๆอย่างไม่สนใจนัก แบบนี้จะไม่เปิดโอกาศให้เขาเลยหรือยังไงกัน ริชาร์ตทำเป้นเช็ดโต๊ะต่อแต่เดินอ้อมมาในห้องครัว เดินไปเช็ดตู้ไม้ใกล้ๆแทน

“ข้าอยากจะชวนเจ้าไปพักผ่อน เพื่อเจ้าเจอของที่ถูกใจข้าจะซื้อให้เจ้าไง”เขายิ้มหล่อเหล่าที่สุดจนมั่นใจว่าสายๆต้องใจสั่นแน่นอน แต่ฮาลกลับหันมามองเขาด้วยสายตาแปลกๆ อีกฝ่ายหรี่ตามองเขาและวางช้อนคนลง

“..จริงหรือที่เจ้าที่เงินมากมายเช่นนั้น?? หากเจ้าว่างมาช่วนข้าออกไปเที่ยวเล่น ข้าว่าเจ้าเอาเวลาไปหางานทำแล้วเอาเงินมาให้ข้าดีกว่า เจ้าทั้งตัวโตและกินจุเสียยิ่งกว่าข้า”เขารู้สึกเสียหลักเล็กน้อยเมื่อฮาลไม่ได้สนใจเจตนาของเขาเลย อีกฝ่ายหันกลับไปทำอาหารต่อดังเดิม

“เจ้าอยู่ที่นี้มาร่วมอาทิตย์แล้ว ได้แต่เดินทำความสะอาดบ้านไม่เบื่อบ้างหรือไง ข้ายังมีงานต้องทำและข้าจะไปช่วยว่าที่ภรรยาของข้าล่าสัตว์..อีริคต้องการข้า”ฮาลพูดต่อด้วยน้ำเสียงชื่นชมจนเขาเผลอหันหน้าหนี หายใจยาวกับฮาลที่จะว่าซื่อก็ซื่อ แต่กลับรักเดียวใจเดียวจนเขาเริ่มอิจฉาเจ้าบื่ออีริคเข้าไปทุกที ร่างสูงถอยออกมาและเดินกลับไปเช็ดโต๊ะต่ออย่างใช้ความคิด เริ่มไม่แน่ใจว่าหากฮาลรู้ว่าแท้จริงเขารวยแค่ไหนฮาลจะยังไม่สนใจใยดีเขาอยู่ไหม

“…ยังไงก็เถอะ”ฮาลมองคนตัวสูงที่เดินคอตกกลับไปทำความสะอาดบ้านต่อเงียบๆ เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดจาทำร้ายจิตใจริชาร์ต…แล้วเขาพูดจาทำร้ายจิตใจตรงไหนกันละ โตกันจนป่านนี้อีกฝ่ายยังไม่ยอมออกไปทำงานอีก เขาไม่รุ้หรอกว่าริชาร์ตจะอยู่ที่หมู่บ้านนี้นานแค่ไหน แต่มันเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องทำนิจริงไหม? ฮาลตักสตูใส่ถ้วยแล้วเอาไปตั้งตรงหน้าคนตัวสูง พร้อมกับหยิบเงินออกมาวางบนโต๊ะจำนวนหนึ่ง

“เพื่อเจ้าจะอยากได้อะไรข้าให้ยืมเงินก่อน ไว้เจ้ามีงานทำค่อยเอาเงินมาคืนข้าก็ได้…”เขาเริ่ม”แล้วก็ ชุดของเจ้าข้าคิดว่าน่าจะตัดเสร็จแล้ว เจ้าไปรับผ้ามาด้วย…เสื้อผ้าข้ายืดหมดแล้วเวลาเจ้าใส่”เขาบอกอีกฝ่ายเสียงเรียบ แอบเชิดขึ้นเล็กน้อยและหันกลับมาหยิบขนมปังมาให้คนตัวสูงที่ยืนอยู่ ริชาร์ตเพียงแค่ยิ้มขอบคุณให้เขา รอยยิ้มหล่อเหล่าแต่เขาไม่สนใจมัน อีริคหล่อกว่าเยอะมาก เขากล้ารับประกันได้

/*/

ริชาร์ตเดินเข้ามาในตัวหมู่บ้านตามที่ฮาลไล่เขาออกมา นึกสมเพชชีวิตตัวเองที่ตอนนี้ทำได้เพียงรอความช่วยเหลือจากทางบ้าน คนระดับเขาถึงขั้นตกอับขนาดนี้เชียวหรือ?แต่คิดอีกแง่นึงแม้ว่าเขาและฮาลจะอายุพอๆกันแต่อีกฝ่ายกลับขยันกว่าเขาเสียอีก คนตัวสูงมองสำรวจรอบๆและหันไปหันมาเพื่อมองหาทางไปร้านตัดผ้า เขาไม่รู้ว่าควรจะเดินไปทางไหนดีกันแน่ ดวงตาคมกริบสีฟ้าอ่อนมองไปยังร้านค้าที่ห่างออกไป บางทีอาจจะเดินเข้าไปถามทางได้บ้าง คิดได้ดังนั้นขายาวๆก็รีบสาวเท้าไปใกล้อย่างรวดเร็วแต่เพียงไม่นานเขาก็หยุดและเดินกลับหลังเมื่อหันไปเห็นป้ายร้านที่เขียนว่าร้านผ้า เขามองผ้าหลายแบบและราวตากเส้นไหมที่ย้อมสีเอาไว้ เดินเข้าไปใกล้พลางมองสำรวจทั่วๆร้าน เป็นเพียงแค่ร้านขายผ้าธรรมดาที่เขารู้สึกคุ้นเคยนิดๆ และก็จำได้ทันทีเมื่อเห็นเนื้อผ้าใกล้ๆ เป็นผ้าที่ส่งไปขายในเมืองหลวงแน่นอน เขายืนลูบเนื้อผ้าและหันไปหยิบอีกผืนมาดูใกล้ๆ

“มีอะไรให้ข้าช่วยไหม”ร่างสูงรีบหันมาทันทีจนไปชนเข้ากับเจ้าของเสียงเมื่อกี่ อีกฝ่ายอุทานเบาๆแต่ก็รีบถอยหลังหลบเขาพอๆกับที่เขารีบหลบและช่วยประคองชายหนุ่มไว้

“ความผิดข้าเอง ข้าไม่ระวังตัว”เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างรู้สึกผิด อย่างน้อยๆเขาก็รีบวางผ้าไว้แล้วหันมายิ้มให้อีกฝ่ายแสดงความเป็นมิตรอย่างล้นเหลือ ชายหนุ่มเองเพียงแค่ยักไหล่ให้เขาและยิ้มตอบกลับมาราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“ข้าเข้าใจดี ข้าก็มีเพื่อตัวโตเช่นกัน เวลาเขาหันตัวทีก็แบบนี้…”เบนบอกยิ้มๆ มองคนที่ท่าทางสุภาพและดูภูมิฐาน อีกฝ่ายเดินตามเขามายังเคาเตอร์อย่างว่าง่าย แม้เบนจะยังไม่ได้พูดอะไรก็ตามที

“มีอะไรให้ช่วยไหม”เบนยกผ้าออกให้พ้นทางก่อนจะหยิบสมุทบันทึกออกมา เงยมองอีกฝ่ายที่ยังคงจ้องมองเขาและแกล้งทำเป็นมองทางอื่น แน่นอนว่าจากสายตาเขาคนตรงหน้าดูจะห่างไกลจากคำว่าพวกตาแก่ทำอะไรไม่เป็นเช่นที่ฮาลว่า ออกจะดู…ดีมากด้วยซ้ำ

“มาเอาผ้าที่ตัดไว้ ฮาลเขาส่งข้ามา”เขามองสำรวจคนตรงหน้ามากยิ่งขึ้นและหัวเราะเบาๆ เขาเปิดหน้าไปยังที่เขียนชื่อฮาลเอาไว้

“เจ้านั่นเองคนจากเมืองหลวงที่มาเที่ยว ฮาลบ่นเจ้าให้ข้าฟังไม่หยุดเลย…ที่นี่เป็นไงบ้าง”เบนถามระหว่างก้มลงไปหาของให้อีกฝ่าย เขาคิดว่าน่าจะอยู่แถวนี้ที่ไหนซักแห่งหนึ่ง..

“…ดี ที่นี้เยี่ยมมาก สวยมาก”ริชาร์ตตอบคนที่ตอนนี้มุดหายไปแล้ว ร่างสูงพยายามชะโงกหาเล็กน้อยแต่ก็หาไม่เจอจนได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น อีกฝ่ายช่างดูเป็นมิตรต่างกับฮาลเหลือเกิน

“ข้าเบน เบเนดิก…แต่เจ้าเรียกข้าเบนได้”ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หันมาเมื่อเบนลุกขึ้นมาพร้อมกับหอบผ้าในมือ อีกฝ่ายยิ้มให้เขาจนเขาเผลอยิ้มตามและเมื่อเบนหลบตาเขาถึงรู้ตัวว่าต้องพูดบางอย่าง

“ข้าริช-“เขาก้าวเข้าไปใกล้จนหัวไปชนกับตระกร้าด้านบน ร้องเบาๆและยอมเดินอ้อมมาหาคนที่มองยังไงก็รู้ว่ากลั้นยิ้มอยู่”ริชาร์ต…ยินดีที่ได้พบเจ้า”เขาพูดต่ออย่างรวดเร็ว ยิ้มแห้งๆให้กับเจ้าของเส้นผมสีอ่อนและดวงตาสีฟ้าใสที่มองมาที่เขา

“ข้าเองก็ยินดีที่เจ้าไม่ทำข้าวของข้าพัง”เบเนดิกกระซิบตอบ เขาเอื่อมมือไปจัดตระกร้าใส่อุปกรณ์เล็กๆน้อยๆให้ดีๆแล้วหันมาหาคนที่ยืนอยู่ พยักหน้าให้ริชาร์ตตามเขามาที่ด้านในและดูเหมือนอีกฝ่ายไม่มีคำถามหรือปัญหาอะไรเลย

“เจ้าเอานี้ลองเปลี่ยนดู ข้าจะได้เห็นว่าตรงไหนหลวมหรือว่าต้องแก้ใหม่”ริชาร์ตหันมาจากการสำรวจบ้านไม้หลังเล็ก มองเสื้อผ้าหลายชุดในมือชายหนุ่มและหยิบมา ที่นี้ดูอบอุ่นมาก เต็มไปด้วยผ้าและตกแต่งแบบเรียบง่าย เขาหันมองซ้ายขวาและหันมาหาคนตัวเล็กกว่าอีกครั้ง เบนเดินไปหยิบอุปกรณ์อะไรบางอย่างเขาจึงเดินตามไป

“…เจ้าหมายถึงข้าควรเปลี่ยนตรงนี้หรือ”ร่างสูงเอ่ยถาม อีกฝ่ายหันมาเลิกคิ้วมองเขาแล้วพยักหน้า เท้าเอวมองตรงมาที่เขายิ้มๆ

“ข้าลืมไปแต่ปรกติเวลาที่ข้าแก้ชุดของบุรุษเขาก็เปลี่ยนในห้องที่มีข้าอยู่ และข้าคิดว่าข้าพอจะหันหลังเวลาเจ้าถอดเสื้อได้แน่นอน”เบนบอกเขา รอยยิ้มซุกซนทำเอาร่างสูงกระแอมกับความรู้สึกตัวเองและหันไปเพื่อเปลี่ยนชุดแม้จะหลบดวงตาสีสวยไปด้วยก็ตามที
เมื่อเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเขาก็พบว่ามันพอดีตัว มีเพียงแค่ช่วงบ่าที่ดูจะพอดีเกินไปอาจจะเรียกว่าติดกล้าม เขาเลยไม่ได้ติดกระดุมเสื้อรวมทั้งผูกเชือกด้วย ริชาร์ตหันมาและยืนรอระหว่างเบนหยิบเข็มและด้ายมาให้เขา อีกฝ่ายมองสำรวจตัวเขาก่อนจะวางมือลงบนช่วงไหล่ ลูบและปักเข็มลงไปตรงจุดที่ชายหนุ่มคิดว่าควรจะต้องแก้

“…เจ้าเป็นบุรุษแท้ๆแต่กลับเป็นงานพวกนี้ ช่วยภรรยาหรือ”ริชาร์ตลองถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะไม่ใส่ใจนัก และแส่หน้ามองขึ้นด้านบนเมื่อชายหนุ่มหันมามองเขา เบนยังไม่ตอบอะไรเพียงแต่ดึงเสื้อเขา กระชับมันแรงๆและติดกระดุมให้

“ข้าเป็นบุรุษที่ช่วยงานครอบครัว ท่านพ่อข้าเย็บผ้าเก่งที่หนึ่ง เพียงแค่มองท่านก็รู้ขนาดเสื้อหรือกางเกง แล้วผิดหรือที่ข้าจะช่วยงานท่านแม่และน้องสาว”ดวงตาคมเหลือบมองใบหน้าเบนที่พูดอยู่ตรงแผ่นอกเขา ก่อนจะเงยหน้าแบบเดิมเมื่ออีกฝ่ายช้อนตาขึ้นมอง

“และข้าตั้งใจจะแต่งงานหลังน้องสาวของข้า ซีฟ…ข้าห่วงนางเกินกว่าจะมองใคร”เขาได้ยินเบนบอกต่อขณะมองสบตาเขา ครั้งนี้เขาไม่ได้หลบตาและเขาพบว่าดวงตาอีกฝ่ายช่างสวยเหลือเกิน

“…เจ้ารักน้องสาวเจ้ามาก นางโชคดี”เขาตอบกลับไป มองเบนยามที่อีกฝ่ายคุกเข่าลงตรงหน้าเขา กลืนน้ำลายเฮือกและเอื่อมมือไปปิดตรงใจกลางส่วนสำคัญทันที

“ถ้านางรู้ตัวบ้างว่าโชคดีเพียงใดอย่างเจ้าบอก นางคงไม่ทำให้ข้าปวดหัวทุกวันแบบนี้…”เบนพึมพำราวกับพูดกับตัวเองเสียมากกว่า เขาไล่มือไปตามขอบกางเกงบนต้นขาแน่นตึงมืออย่างคนที่ใช้แรงงานตลอดเวลา ร่างกายสมชายชาตรีแบบพวกทหารในวังหลวง แม้จะชื่นชมแต่เบนก็อดแปลกใจนิดๆว่าทำไปกางเกงถึงดูตึงไปจนเขาต้องปักเข็มเพิ่มตรงช่วงสะโพกอีกหลายตัว

“ตอนเจ้าใส่ตอนแรกมันดูพอดี”เบนบอกพึมพำ เขาลูบมือไปบนต้นขาด้านในเพื่อหาจุดแก้ก่อนจะยันตัวขึ้นมา เขาเงยมองคนที่ยืนกุมเป้าและยืนตัวแข็งทื่อจนเขาเอออ่อเอาเองว่าริชาร์ตคงกลัวเข็ม เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรและหันมาจับหน้าขาชายหนุ่มพร้อมลองดึงกางเกงหนังกวางไปมา แต่ก็ต้องเบ้ปากเพราะมันดูคับไปจากตอนแรกจนเขาต้องถอดเข็มออกและพยายามปักใหม่

“ทำไมมันดูคับไปอีกแล้ว”ริชาร์ตพยายามสูดหายใจเข้าลึกเพื่อให้เขาสงบจิตสงบใจกับมือนุ่มๆที่แกล้งบีบไปบนกล้ามเนื้อเขาจนเขาอดจะมีอาการตอบรับไม่ได้ และเบนดูจะไม่รู้เลยเพราะมัวแต่บนว่าน้องสาววัดขนาดกางเกงจากตัวเก่าสะเพล่าแค่ไหน

“เบน กางเกงข้าใส่ได้พอดีแน่นอน ข้าชอบแบบนี้’เขารีบถอยหนีและยังใช้มือปิดตัวเองเอาไว้เหมือนเดิมเมื่อเบนเดินมาใกล้เขา อีกฝ่ายทำท่าจะค้านแต่ก็ไม่ว่าอะไรและหันไปเก็บอุปกรณ์ หากว่าอีกฝ่ายรู้ว่าบางอย่างมันดันกางเกงจนทำให้เจ้าตัวลำบากเขาคงโดนเข็มจิ้มแน่ๆ แต่ทุกอย่างมันเพราะความผิดของมือเรียวๆนั่นต่างหาก

/*/

ริชาร์ตเดินเล่นในตลาดช่วงเย็นหลังจากที่เขาพบว่าเบนอยู่คนเดียววันนี้ น้องสาวเบนออกไปในตอนเช้าและกลับมาตอนเย็น โดยที่เขาดันกลายไปเป็นลูกมือช่วยเบนยกข้าวของไปใส่ที่รถม้าจากเมืองหลวง รถม้าที่มารับผ้าและเขาได้มีโอกาสมองบิลชัดๆ เขาพบว่าเบนจะถูกโกงประมาณ30เหรียญเงินเพราะราคาหนังในเมืองดีกว่าที่เขียนเอาไว้ เขาได้รับคำขอบคุณจากคนที่หันมายิ้มให้เขา เบนสัญญากับเขาว่าจะเร่งแก้กางเกงและเสื้อให้ซึ่งเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้น ยังดีที่เขากำชับเบนไว้ว่าอย่าแก้กางเกงเขาแต่ไม่ได้บอกว่าเพราะอะไร
ตอนนี้เขามีงานอยู่ที่ร้านขายผ้า เป็นงานใช้แรงเสียส่วนใหญ่และเขาได้ค่าแรงด้วย เงินก้อนเล็กๆที่เขาหาได้ด้วยแรงกายของเขาเอง ทำให้ก็พอรู้ว่าคนอื่นๆคงจะลำบากกันแค่ไหน เขาเดินมายังร้านขายของเล็กๆ เขาถูกใจกระเป๋าเงินทำจากหนัง มันค่อนข้างสวยจนเขานึกอยากจะซื้อไปฝากฮาล รับรองว่าอีกฝ่ายต้องชอบมันแน่ๆ ร่างสูงคิดพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขาเริ่มถามราคาและยืนเลือกอยู่พักนึง แต่ดวงตาคมก็ต้องหันมาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะใสเจ๋วของฮาล อีกฝ่ายกำลังเดินตามอีริคที่ยังคงสีหน้าบึ้งตึงเรียบเฉยมาพร้อมกับลูกกวางในมือ ดูเหมือนฮาลจะยังคงเล่นมุขอะไรซักอย่างจนเจ้าตัวหน้าแดง

“ข้ารู้ว่าเจ้านะรักข้าแต่เจ้าไม่เคยบอกเพราะเจ้า-“ริชาร์ตเลิกคิ้วเมื่อฮาลชนปักเขาที่แผ่นหลังของอีริคยามที่เจ้าตัวเอาเนื้อมาส่งให้ชายคนหนึ่ง ดวงตาสีสวยคลอน้อยๆด้วยน้ำตาพลางยกมือขึ้นจับที่หน้าผาก เป็นเวลาเดียวกับที่อีริคหันไปมองอีกฝ่ายเมื่อได้เงินมาแล้ว

“เจ้าจะทำตัวให้ระมัดระวังกว่านี้ได้ไหมฮาล เจ้าทำข้าลำบากใจ”อีริคถอนหายใจและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เห็นฮาลยิ่งราวกับจะร้องไห้เงยหน้ามองชายหนุ่ม อ้าปากจะเถียงอะไรบางอย่างแต่เพราะอีริคที่ก้มลงไปจูบหน้าผากเบาๆและเดินหนี ทำให้ฮาลราวกับสติหลุดลอยก่อนจะเริ่มวิ่งตามอีกฝ่ายไป

ริชาร์ตยืนมองภาพเหตุการ์ณตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาไม่ได้พูดอะไรและก็ไม่ได้วิ่งตามไป เขาเพียงแค่หันกลับมายังคนขายกระเป๋าหนังที่ยืนรอเขาอยู่ เขารู้ว่าสองคนนั้นมีอะไรหลายๆอย่างที่มากกว่าการแสดงออกมา อีริคเองก็เช่นกัน…มองมุมไหนก็รู้ว่าทั้งสองคนรักกัน แม้จะรู้สึกแย่แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขายิ้มให้คนขายและหยิบเงินออกมา วางให้อีกฝ่ายและเอากระเป๋าเก็บเอาไว้ เดินเลยไปยังทิศทางโรงเบียร์แทนที่จะเดินกลับบ้านของฮาล ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆขณะที่ก้าวเข้าภายในร้าน มองสำรวจรอบๆที่มีโต๊ะของเหล่าชายหนุ่มนั่งสังสรรค์ดื่มกันหลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งวัน บางโต๊ะก็ทานอาหารเย็นกัน เขาไม่เคยมาที่แบบบนี้ ริชาร์ตเดินไปที่เคาเตอร์ซึงมีหญิงคนหนึ่งยืนรอต้อนรับ

“สวัสดี มีอะไรให้ข้าช่วยไหม”เขาพยักหน้าก่อนจะหยิบเงินที่เหลือออกมาวางบนโต๊ะ เธอเลิกคิ้วมองเขาและหัวเราะเบาๆ

“ข้ามีเท่านี้…ข้าไม่รู้ว่าควรจะสั่งยังไง”เขาบอก เธอถอนหายใจมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนจะหยิบไปสามเหรียญเงินและดันที่เหลือคืนเขา

“เจ้าทำให้ข้านึกถึงลูกชายคนโตของข้า สามสำหรับอาหารหนึ่งมื้อกับเบียร์ และข้าจะแถมขนมปังให้เจ้า รอแปปนึง”เขาพยักหน้ารับเมื่อเธอเดินจากไปและเก็บเหรียญใส่กระเป๋าดังเดิม มองไปยังลานที่ห่างออกไป มีชายหนุ่มที่จัดว่าหน้าตาดีคนนึงกำลังเล่นดนตรีอยู่ มีสาวๆสองคนล้อมรอบและบางคนที่ตะโกนขอเพลง ริชาร์ตไม่ได้ว่าอะไรเขาเพียงแค่หันกลับมา หยิบกระเป๋าเงินที่ซื้อมาขึ้นมาดูอย่างใช้ความคิด เขาไม่มอบมันให้ฮาลแน่นอน อย่างน้อยๆก็เพราะความรู้สึกผิดบางอย่างต่ออีริค
ร่างสูงถอนหายใจเบาๆและหันมาเมื่อเห็นสาวคนนึงเดินเข้ามา เธอมีเส้นผมสีดำและแทบจะเดินตรงไปทางนักดนตรีหนุ่มคนนั้น เห็นได้ชัดว่าสาวๆชอบผู้ชายที่เล่นดนตรีเป็น
“…สนใจนางหรือพ่อหนุ่มน้อย”เขาหันมาเมื่อหญิงคนเดิมนำอาหารมาเสริฟเขา มันเป็นเพียงแค่ขนมปัง เนื้อย่างและซุป แต่ถึงแบบนั้นก็กลิ่นหอมมาก

“ข้าแค่มองดูนางเท่านั้น…กับนักดนตรีที่ดูจะดึงดูดสาวๆ”เขาหัวเราะเบาๆและยกเบียร์ขึ้นจิบ

“นางชื่อซีฟ ลูกสาวคนเล็กของร้านผ้าใหญ่ๆที่อยู่ห่างจากที่นี่ นางมีพี่ชายคนนึง แต่เจ้ารู้ไหมว่าพักหลังๆนี้นางมาที่นี้ทุกวัน…เจ้าก็รู้ว่าสำหรับเด็กสาวที่มิได้แต่งงานมันดูไม่งามเสียเลย”เขาหันไปมองยังซีฟอีกครั้ง เห็นเธอนั่งอยู่ตรงม้านั่งเพื่อดูชายหนุ่มผมทองคนนั้นเล่นดนตรี มันทำให้เขานึกถึงเบนและคิดว่าคนนี้นะหรือคือน้องสาวที่เบนรักนักหนา

“ข้านะเสียดายมากเจ้ารู้ไหม เบนเป็นบุรุษที่เยี่ยมมาก จนหากว่าบุตรชายข้ามิแต่งงานเสียหมดข้าจะขอแต่งเบนให้เสียซักคนหรือหากข้ามีบุตรสาว คนที่นี้พูดกันว่าเบนติดเหล้าจนทำให้ซีฟต้องมาดูแล แต่เจ้าดูสิ…นางแค่กำลังหลงรักยาจกคนนั้น แฟนดรัล”เขาหันกลับมามองหญิงวัยกลางคนที่พึมพำบอกเขาเบาๆ ริชาร์ตกำลังใช้ความคิดและเขาไม่รู้ว่าเบนรู้เรื่องนี่ไหม

“เบเนดิกนะหรือที่ติดเหล้า ข้าว่าเขาดูไม่เหมือน”เขาเริ่ม”ท่านควรจะเตือนนางว่าอย่ามาที่นี่คนเดียว มันไม่ดี”เขาบอกและเห็นเธอยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

“ข้าจะทำอะไรได้เล่าพ่อหนุ่ม สิ่งที่ข้าทำได้คือคอยดูเธออยู่จากตรงบาร์”ริชาร์ตเห็นเธอบอกเบาๆ แต่กว่าจะถามอะไรต่อเธอก็เดินไปเสียแล้ว
หลังจากเขากินดื่มเสร็จแล้วเขาก็เปลี่ยนตัวเองมานั่งเฝ้าน้องสาวของเบนอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องมานั่งทำแบบนี้ ในเมื่อเธอเป็นน้องสาวของเบนก็อาจจะเรียกว่าใกล้เคียงกับการเป็นน้องสาวของเขาด้วย ริชาร์ตลุกขึ้นเมื่อเธอลุกและเดินเข้าไปใกล้กับนักดนตรีคนนั้น เขาสังเกตุเห็นสายตาของคนแถวนั้นยามที่มองเธอ มันดูไม่ค่อยดีในสายตาเขาจนร่างสูงรู้ตัวอีกทีก็ไปยืนข้างเจ้าหล่อนเสียแล้ว

“ข้าว่าเจ้าควรจะกลับบ้าน ซีฟ นี่ดูจะดึกเกินไปแล้ว”เขาพูดอย่างเป็นมิตร เห็นเธอหันมามองเขาด้วยสายตาสำรวจและระแวงจนถอยหลังเล็กน้อย

“เจ้าเป็นใคร? “หญิงสาวบอกและหรี่ตามากขึ้น “เบนส่งเจ้ามาใช่หรือไม่? ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะทำตัวราวกับเป็นท่านพ่อคนที่สอง!”เขาอ้าปากค้างพยายามยกมือให้หญิงสาวใจเย็นและเลิกขู่ฟ่อๆใส่เขา

“ฟังข้าก่อน เบนเขาหวังดีและเป็นห่วงเจ้ามากนะ ข้าเพียงแค่อยากจะมา-“เขารีบเดินตามเมื่อเธอเดินหนีเขาตรงไปยังทางออกของร้านด้วยอาการที่ดูหัวเสียมากเป็นพิเศษ

“ไปบอกเขาได้เลยว่าข้าไม่ใช่เด็กแล้ว! ข้าโตจนดูแลตัวเองได้แล้วและไม่ต้องการใช้พี่ชายส่งคนมาตามติดข้า!”ริชาร์ตเห็นเธอหันมาแยกเขี้ยวใส่จนเขาถอยไปติดประตูร้านเมื่อพวกเขาออกมาแล้วไม่กล้าทำอะไรมากนักเพราะด้วยความที่เขาไม่เคยเจอกับสตรีที่กล้าขึ้นเสียงใส่เขา ชายหนุ่มร่างสูงพยายามจะอธิบายให้เธอฟังแต่คนตรงหน้านอกจากจะไม่สนใจเขายังเชิดหนีและวิ่งไปหากลุ่มคนที่ยืนอยู่ พร้อมกับชี้มาที่เขา ท่าทางที่บ่งบอกชัดเจนว่าหาเรื่องมาให้เขาแน่นอนนั่นทำให้ร่างสูงรีบยกมือพยายามแก้ตัวเสียเป็นการใหญ่ยามที่ชายวัยกลางคนสองสามคนตรงมาที่เขาอย่างเอาเรื่อง

/*/

เบนรีบวิ่งตรงมายังโรงเหล้าอย่างใจร้อน วันนี้เขามัวแต่ติดทำงานจนกระทั่งมาหาซีฟช้าไป เขารู้ว่าน้องสาวของเขาพักหลังๆมานี้มาที่โรงเหล้าบ่อยจนน่าใจหาย หลายคนในหมู่บ้านเริ่มมองเธอและเริ่มพูดแปลกๆแม้ว่าในหลายครั้งทุกคนจะลงความเห็นว่าเป็นเพราะเขาติดเหล้าจึงไปที่นั่นบ่อย และลำบากน้องสาวที่แสนดีต้องตามไปดูแล เบเนดิกเองเคยคุยถึงเหตุผลกับซีฟอยู่เหมือนกันว่าเพราะอะไร แต่หล่อนเองก็ยิ่งนอกจากจะไม่บอกยังแอบหนีไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยๆจนเขายิ่งเป็นห่วง ชายหนุ่มถอนหายใจยาวเหยียดอย่างเป็นกังวล เขารีบเดินมายังทางเข้าแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นคนท่าทางคุ้นตา ลูกมือคนใหม่ของเขากำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งมืดๆ ท่าทางโทรมๆราวกับพึ่งมีเรื่องมาทำให้เบนเดินเลี้ยวไปหาชายหนุ่มก่อน

“ริชาร์ต? “เขาเรียกออกไป เห็นชายหนุ่มร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองเขาทำให้เบนเองรีบนั่งลงข้างๆเพื่อดูอาการ ลูบมือไปตามใบหน้าคมและรั้งมือออกเมื่อชายหนุ่มคำรามเบาๆ

“เจ้าไปมีเรื่องกับใครมา จะกินจะดื่มแบบเงียบๆไม่ได้หรือเช่นไร”เขาเผลอบ่นอย่างหัวเสียเล็กน้อยแต่ก็หยิบผ้าออกมาและเดินไปชุบน้ำที่บ่อน้ำใกล้ๆและรีบเดินกลับมา

“น้องสาวเจ้า…ข้าไม่ไว้ใจสายตาคนกลุ่มนึงที่มองนาง เลยบอกให้นางรีบกลับบ้าน แต่นางโมโหใส่ข้าหาว่าเจ้าส่งข้ามากวนใจนาง”เขาอ้าปากมองสบดวงตาคมที่ตอนนี้มองหน้าเขาอยู่ ตกใจไม่น้อยเมื่อได้ยินแบบนี้

“นางทำร้ายเจ้าหรือ!!? “เบนร้องเสียงสูงอย่างตื่นๆ เขารู้ว่าน้องสาวเขาไม่สมกับเป็นกุลสตรีนัก แต่ถึงขั้นอัดบุรุษเสียน่วมเช่นนี้เห็นทีเขาคงต้องคุยกับนางเป็นการจริงจัง เบเนดิกยกผ้าเช็ดริมฝีปากหยักแผ่วเบาทั้งยังคงพยายามประมวลผลในใจ

“นางบอกคนแถวนี้ว่าข้าลวนลามนาง…และนางก็กลับบ้านไปแล้วกับหญิงสาวคนนึง”เบนยิ่งขมวดคิ้วรู้สึกสงสารชายหนุ่มที่ยิ้มแห้งๆให้เขาอย่างมากในตอนนี้
ริชาร์ตดูเป็นสุภาพบุรุษมากและเจ้าตัวถึงกับยอมโดนซ้อมเพื่อเเลกกับความปลอดภัยของน้องสาวจอมวุ่นวายของเขา เบนเช็ดใบหน้าและลูบตามเนื้อตัวมอมแมมของริชาร์ตแผ่วเบา

“ข…ข้าไม่รู้จะพูดเช่นไรดี ข้าเสียใจที่เจ้าต้องมาเจ็บตัว ข้าจะดูแลทำแผลให้เจ้า…ซีฟเองนางยังเด็กนักและข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงดื่อเช่นนี้”เบเนดิกตอบกลับไป เขาลูบมือไปบนอุ้งมือหยาบและกุมเอาไว้อย่างขอบคุณ เงยมองสบใบหน้าคมได้รูปที่ก้มมองลงมายังเขา ดวงตาที่เข้มขึ้นไม่รู้ว่าเพราะแสงที่น้อยหรือเพราะอะไรมันทำให้เขาประหม่าจนยอมปล่อยมือจากมือหยาบแต่โดยดี

“..ข้าเองก็เห็นนางเป็นน้องสาวข้าเช่นกัน”เบนได้ยินเสียงทุ้มต่ำพูด เขาหันมามองใบหน้าที่ยิ้มหล่อเหล่าให้เขาก่อนที่ร่างสูงจะหยิบบางอยางออกมาจากกระเป๋าและวางลงบนมือเขา เบนก้มลงมองมันอย่างพินิจและพบว่ามันเป็นกระเป๋าเงินทำจากหนัง

“ข้าเห็นว่ามันสวยดี…ข้าอยากให้เจ้าเก็บมันไว้”ริชาร์ตกระซิบตอบ”อย่างน้อยก็เผื่อเป็นของตอบแทนที่เจ้ายอมให้งานข้าทำและแก้ชุดให้ข้า”เขาเงยมองใบหน้าคมอีกครั้ง มองเข้าไปในดวงตาสีเข้มที่เขาอ่านไม่ออก แต่ถึงแบบนั้นเบนก็ยอมรับไว้แต่โดยดี ยิ้มให้คนตัวสูงที่เขาพบว่าดูดีและนิสัยดียิ่งกว่าที่เขาคิดไว้

“มาเถอะ ข้าจะพาเจ้าไปทำแผลเอง..”เขากระซิบตอบในที่สุดหลังจากทั้งคู่เงียบและมองสบตากันอยู่นาน

***********************

สวัสดีค่าาาาาา วันนี้ได้ฤกษ์ดีเขียนเรื่องนี้ลงต่อ 555 ใครลืมแล้วเราไปอ่านกันใหม่อีกรอบคะ >//<
ถือว่าฉลองที่ฟิคขายหมดแล้วววว แม้จะยังมีรอโอนเงินอยู่(โอนด้วยน่าาา) ทีนี้ก็กลับมาปั่นฟิคลงต่อดังเดิม ส่วนเรื่องทำฟิคขายอีกก็รอโอกาศหน้าก๊าาาา
หุหุหุหุ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ!!