[FIC] Thorki [ThorXLoki]#1 King of mind

ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของผู้แต่ง

หรืออาจจะเป็นฟิคชั่นที่แปลมา

ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ตัวละครเสื่อมเสียใดๆทั้งสิ้น

 อ่านเพื่อความบันเทิง นะแจ๊ะ

My Tumblr : http://jrashiddlesworth.tumblr.com/

FB : https://www.facebook.com/yujean.rasmason

Twitter : https://twitter.com/YuJeanN

Exteen : http://rasmason2.exteen.com

Page : https://www.facebook.com/hiddlesworthfangirl?ref=hl

Wordpess : https://jrasmason.wordpress.com

C : Thor O. X Loki L.

R : M

G : Romantic

L : Thai

W : Yujean Rasmason

 

********************************

 

 

เจ้าของร่างสูงใหญ่กำยำ ภูมิฐานแบบผู้ที่ถูกฝึกและชำนาญด้านการรบ ร่างสูงใหญ่ขยับกายเล็กน้อยเพื่อหันมาหาเหล่าขุนนางที่ก้มหน้าก้มตาพยายามรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อม ดวงตาสีฟ้าคมกริบตวัดมองอย่างใช่ความคิดและใจเย็นที่สุดเพื่อฟังเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นในบ้านเมืองของเขาในตอนนี้ ธอร์เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ยกมือขึ้นกอดอกอย่างใช้ความคิดและลูบไปตามช่วงกรามแข็งแรงเบาๆ ช่วงนี้มีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นมากมายในเมือง เช่นเรื่องที่มีคนรายงานว่าเห็นยักษ์ตัวใหญ่สีฟ้าตาสีแดงเดินอยู่ที่ช่วงชายป่า และมีของหาย..แน่นอนว่าเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่าเอามากๆ การที่ประชาชนชาวเมืองพูดกันในเรื่องนี้ บางทีอาจจะเป็นแค่หมีป่าที่หลุดเข้ามาแล้วถูกนำไปพูดเสริมเรื่องต่างๆจนกระทั้งเป็นเรื่องใหญ่โตและถูกส่งเรื่องมาในวัง เจ้าของเรือนผมสีทองและใบหน้าคมที่มีเคราน้อยๆกำลังมองต่ำลงไปยังเมืองของเขาที่อยู่เบื้องหน้าผ่านหน้าต่างขนาดใหญ่…เขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ตอนนี้เขาเป็นกษัตริย์ปกครองที่นี่ ต่อจากท่านพ่อที่ตอนนี้น่ากำลังพักผ่อนอย่างมีความสุขกับท่านแม่ เขาขยับตัวเล็กน้อยมานั่งลงบนเก้าอี้แล้วมองหน้าเหล่าขุนนางที่ดูจะหลบตาเขาเป็นพิเศษ

 

“พวกเจ้าคิดเช่นไร ยักษ์สีฟ้าไม่มีอยู่ในแอสการ์ส”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเรียบๆ มองเหล่าข้ารับใช้ที่หันไปมองหน้ากันแล้วหันมาก้มหน้าก้มตาเหมือนเดิม

 

“กระหม่อมเกรงว่า เหล่ายักษ์สีฟ้ามีอยู่แห่งเดียวคือยักษ์จากโยธันร์ไฮน์..”เขาตบเก้าอี้ทองคำดังลั่นจนทุกคนเงียบลงไปราวกับไม่กล้าแม้แต่จะพูด เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อนระงับอารมณ์บ้าง

 

“เจ้าจะบอกข้าว่า…ดินแดนร้างๆแบบนั้นสามารถส่งยักษ์เข้ามาที่แอสการ์สได้งั้นหรือ? ส่งเข้ามาทำร้ายประชาชนข้า? ขโมยของ? เจ้าจะพูดเช่นนั้นหรือ?..งั้นข้าก็จะบอกว่าวังของเราคงไม่มีทหารมีปัญญามาปกป้องเมืองหรืออย่างไร!!!!”เขาคำรามลั่นวังจนทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบกริบ ดวงตาคมตวัดมองเหล่าข้ารับใช้ที่แทบจะมองลงแต่พื้น

 

“ศัตรูไม่อาจจะเข้ามาในที่แห่งนี้ได้อย่างแน่นอน อย่างน้อยที่สุดเฮลดันก็ต้องรู้และเห็นว่าหากมีใครพยายามจะบุกรุกเข้ามา..พวกยักษ์นั่นจะต้องตายไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่ตำนานและเมืองน้ำแข็งรกร้าง พวกเจ้ากำลังพูดในเรื่องเหลวไหล”เขาพูดอีกก่อนจะลุกขึ้นมาอย่างหัวเสีย เห็นเหล่าขุนนางมองหน้ากันอีกครั้งนั่นทำให้เขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิด

 

“พูดมา!!!!!!!!!”เขาตวาดดังลั่นเสียงแข็ง

 

“ขอประทานอภัยฝ่าบาท ข้าพระเจ้าเกรงว่า..เหล่ายักษ์จะไม่ได้เหลือเพียงแค่ตำนาน”คนหนึ่งเริ่มด้วยเสียงสั่นเครือ “..ห..หากแต่ว่าท่านโอดินทรง..ทรงไม่ตรัสบอกเมื่อท่านยังเยาว์ เพราะเกรงว่าท่านจะกระทำการอันตรายต่อโยธันไฮน์”เขาหันมามองอีกฝ่ายอย่างจริงจังแล้วคิดลองตาม จริงอยู่ที่ก่อนหน้านี้เขาอาจจะเป็นแบบนั้น ใจร้อนมาก และกระหายสงคราม ต้องการประกาศตัวเองว่าบุตรแห่งโอดินเก่งกาจแค่ไหน แต่ตอนนี้ไม่..เขาสุขุม เยือกเย็น..แม้จะยังใจร้อนอยู่แต่เขาต้องดูแลบ้านเมืองและผู้คนอีกมากมาย เขาจะใจร้อนและตัดสินทุกอย่างด้วยสงครามไม่ได้

 

“หากท่านพ่อเลือกไม่บอกข้า เขาก็ทำถูกแล้ว…เพราะหากข้ารู้ ข้าคงจะบุกไปโยธันไฮน์เพื่อก่อสงคราม..”เขาบอกอีก “แต่ในเวลานี้บ้านเมืองของข้ากำลังถูกรุกราน ข้าจะไปที่นั่น..เพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ใช่ตามความคึกคะนองเช่นวัยรุ่นเหมือนเมื่อก่อน..”เขาประกาศกร้าวทำให้เหล่าข้ารับใช้เงยหน้าขึ้นมาอย่างตื่นๆ

 

“แต่กระหม่อมเกรงว่าเราควรจะตรวจสอบให้ดีก่อน บางทีอาจจะเป็นการเข้าใจผิดหรือเป็นเพียงแค่การเล่นสนุกของเด็กๆ..ท่านรู้ว่าในเมืองมีการเริ่มสอนเวทให้กับเหล่าประชาชนเพื่อเป็นผลประโยชน์ต่อกองทัพ..”

 

“ข้ารู้เรื่องนั้นดี เพราะท่านแม่ของข้าเป็นผู้ต้องการทำเช่นนั่นเอง แต่ข้าก็อยากไป..ข้าอยากรู้ว่าเมืองที่ท่านพ่อเคยไปทำสงครามนั่นเป็นเช่นไร”เขาบอกอีกเรียบๆแต่แฝงไปด้วยแววจริงจัง ตวัดสายตากลับมามองเหล่าข้ารับใช้ที่ยังหลบตาเขาอยู่

 

“เตรียมทหาร ข้าจะนำทัพเอง..”เขาสั่งเสียงกร้าวแล้วเดินออกไปเพื่อเตรียมตัว

 

“พระองค์ทรงทำแบบนี้อันตรายนะเพคะ อย่างน้อยๆท่านควรจะทรงถามท่านโอดินก่อน..”เขาตวัดสายตากลับมามองเหล่านางกำนัลของเขาที่เดินตามอยู่ด้านหลัง ดวงตาคมกริบแข็งกร้าวขึ้นจนพวกเธอไม่แม้แต่จะกล้าอ้าปากพูดอะไร เขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วมองหน้าพวกเธอนิ่ง

 

“..ข้าเป็นใคร”เขาหรี่ตามองอีกฝ่ายทำให้พวกเธอยิ่งก้มหน้า

 

“ก..กษัตริย์แห่งแอสการ์สเพคะ”เขายกยิ้มออกมาอย่างพอใจ

 

“งั้นก็หมายถึงการตัดสินใจใดๆของข้า ไม่จำเป็นที่จะต้องขออนุญาตจากพระบิดาข้าอีกแล้ว ข้าคือกษัตริย์และข้า..เป็นนายเหนือหัวของพวกเจ้า”เขาแยกเขียวขู่เสียงแข็ง เมื่อไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดอะไรอีกเขาจึงขยับตัวเพื่อเดินกลับไปยังห้องของเขา ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมทุกคนถึงทำท่าราวกับต้องการปกป้องที่นั่นนัก เมืองรกร้างที่ไม่มีอะไรเลย…ชักอยากจะเห็นจริงๆซะแล้วสิ

 

 

 

 

 

/*/

 

 

 

 

 

เจ้าของร่างสูงโปร่งขยับตัวเล็กน้อยมองออกไปยังท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีนิดๆ มองเหล่าเกล็ดหิมะที่ร่วงลงปกคลุมดินแดนสีฟ้าของน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย เขาขยับตัวเล็กน้อยเพื่อกระชับผ้าคลุมขนสัตว์ที่บ่งบอกฐานะของเขาเป็นอย่างดี เขาถอนหายใจกับความรู้สึกแปลกและยิ่งแปลกมากขึ้น..มันเป็นความรู้สึกไม่ดีเอามากๆจนเขารู้สึกได้ เจ้าของเรือนผมสีดำยาวขยับตัวเล็กน้อยเพื่อมองตัวเองผ่านกระจก ผิวสีฟ้าที่มีลายเล็กน้อย ดวงตาสีแดงสวยใต้ขนตายาว…ต่างกับคนที่นี่ แต่เขาเป็นถึงกษัตริย์ สืบราชบัลลังค์ต่อจากท่านพ่อที่รักเขามากราวกับไข่ในหิน เขาเก่งกาจและสามารถทำให้ทุกคนยอมรับในตัวเขาได้..เขาทำให้ที่นี่จากที่ไม่มีอะไรเลยกลับกลายมีทุกๆอย่างที่พวกเขาต้องการ เขาสามารถทำให้คนเลิกฆ่ากันเอง ทำให้เลิกจับอาวุธมาเป็นขุดเหมืองเพื่อหาแร่ทองคำ แม้ว่ามันจะไม่ได้ทำให้พวกเขาร่ำรวยจากแดนที่มีแต่น้ำแข็ง แต่เขามั่นใจว่าชาวเมืองก็ไม่ได้ต้องการสงครามแล้ว

 

โลกิขยับตัวเล็กน้อยตรงไปยังสัตว์เลี้ยงตัวเล็กของเขา มันเป็นเพียงตัวเล็กๆในตอนนี้และอีกไม่กี่ร้อยปีมันก็จะตัวใหญ่ยักษ์และน่าเกรงขาม แม้ว่าตอนนี้จะเป็นเพียงเจ้าตัวซนที่ชอบกัดขาเตียงของเขาก็ตามที ชายหนุ่มก้มลงต่ำเพื่อลูบหัวมันน้อยๆ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงวิ่งวุ่นวายมาจากชั้นล่าง ทำให้เขาลุกขึ้นแล้วรีบสาวเท้าตรงไปที่ประตู มองดูรอบๆทำให้เห็นว่าเหล่าทหารวิ่งกันแตกตื่น

 

“เกิดอะไรขึ้น!! พวกเจ้าจับอาวุธทำไม”เขาร้องถามอย่างตกใจ ก่อนที่จะได้ยินเสียงโครมดังลั่นเหมือนของแตกหักดังมาจากไกลๆ ชายหนุ่มหันไปมองอย่างตกใจแล้วหันมาหาทหารคนหนึ่ง

 

“พระองค์..กษัตริย์แห่งข้า เรากำลังถูกศัตรูรุกรานมาจากทางเหนือ”อีกคนบอกเสียงตื่นทำให้เขาตาโตขึ้นมา

 

“ทางเหนือประตูถูกปิดตายไปแล้ว ไม่มีใครข้ามมาได้!”เขาร้องออกมาอีกเมื่อได้ยินเสียงดังกังวานของแรงกระแทก จนทำให้เขารีบถลาไปหาไม้เท้าของเขา เพื่อเตรียมตัว

 

“กระจายคำสั่งของข้าไป!! เราจะปกป้องเมืองและผู้ที่ไม่มีอาวุธทุกคน!! เขาจะไม่ฆ่าใครก่อน ใครขัดคำสั่งของข้า ตาย!!!”เขาคำรามดังลั่นแล้วรีบลงมายังชั้นล่าง ได้ยินเสียงคำรามดังลั่นของเหล่าทหารที่เร่งเตรียมตัวให้พร้อม เขาออกมาที่ด้านนอกแล้วกระโดดขึ้นหลังสัตว์ร้ายตัวใหญ่ที่เขาฝึกจนเชื่อง ออกคำสั่งให้ต้อนทุกคนที่ไม่มีอาวุธและเด็กให้เข้าไปด้านในตัวปราสาท ระหว่างที่สั่งให้เขาทหารออกไปยืนทัพหน้าเพื่อป้องกันเหล่าพลเรือน รวมทั้งให้พลทหารที่ควบสัตว์อันตรายให้ไปยืนประจันหน้า..อะไรก็ตามที่กำลังมา เขาจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับคนของเขาเป็นอันขาด

 

“ห้ามให้ใครก็ตามเข้าไปใกล้ปราสาทเด็ดขาด!”เขาสั่งด้วยน้ำเสียงกังวานลั่นจนได้ยินเสียงโห่ร้องตอบรับดังกระหึ่ม ยกไม้เท้าขึ้นก่อนจะเริ่มร่ายเวท ปรากฏเป็นกระจกใสขึ้นบดบังตัวปราสาทจนทำให้ดูราวกับว่าเมืองทั้งเมืองเกือบจะหายไป เหลือแต่เพียงเหล่ากองทัพเท่านั่น เขาหายใจเข้าลึกเพื่อพยายามข่มหัวใจที่เต้นรัวแล้วควบเจ้าสัตว์ตัวใหญ่แข็งแรงไปด้านหน้าเพื่อป้องกันกองทัพของเขา

 

โลกิหายใจยาวอย่างตระหนก เขากำลังประหม่าแต่จะหนีไม่ได้ ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณเพื่อให้คนของเขารออยู่นิ่งๆ พวกเขาจะไม่สู้กับใครก่อนหรือจะไม่ทำร้ายใครก่อน แม้ว่าเผ่าพันธุ์ของเขาจะกระหายเลือดและดุร้าย แต่เขาเรียนรู้ทุกอย่างว่าคนที่ด้อยกว่าเป็นอย่างไร…เขาเกิดมาตัวเล็กอย่างน่าสมเพช พละกำลังเรี่ยวแรงก็น้อยจนเรียกได้ว่าแม้แต่สู้กับพลเรือนก็คงแพ้ แต่เขากลับมีพลังเวทที่สูงจนเขาเองยังแปลกใจ และท่านพ่อที่เขาบูชา..ชื่นชมเขาและรักเขาอย่างสุดหัวใจ ทุกอย่างสอนให้เขาดูแลคนที่อ่อนแอกว่าและเขาเกลียดสงคราม

 

ทุกอย่างยังคงนิ่งเงียบราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน แต่เขากับยิ่งรู้สึกใจเต้นรัวจนแทบอยากจะบ้า เขายังคงรู้สึกถึงบางอย่าง หรี่ตามองตรงไปยังเบื้องหน้าเมื่อสัตว์พาหนะของเขาเริ่มส่งเสียงขู่คำราม โลกิกำไม้เท้าไว้มั่นแล้วชั่วพริบตาที่ทุกอย่างเงียบสนิท เขาตัดสินใจกระโจนออกไปจากหลังของสัตว์ตัวโต ตรงไปยังทัพหน้าของเขาที่ยังยืนกางโล่และถือหอกเอาไว้ เขาคำรามออกมาเสียงดังและออกแรงกางเวทเพื่อพยายามปัดป้องบางอย่างที่ยังไม่เห็นตัวแต่เขาสัมผัสได้ จนได้ยินเสียงร้องคำรามของท้องฟ้าด้านบน ตามมาด้วยแรงประทะและเสียงฟ้าผ่าจนเขากระเด็นออกมาไกล โลกิไอออกมากับแรงประทะมหาศาลที่แม้เพียงแค่ครั้งเดียวเขาก็เกือบยืนไม่ได้ ยังดีที่เวทของเขาแข็งแกร่งพอกันไม่ให้คนของเขาต้องได้รับบาดเจ็บ เขารีบยันตัวขึ้นมาทำให้เห็นชายหนุ่มร่างกายสูงใหญ่..ใหญ่โตจนเรียกว่าเขาดูตัวเล็กไปเลย ผมยาวสีทองและใบหน้าหล่อเหล่าคมคายดุดัน เขาไม่รู้จักคนตรงหน้าแต่มันทำให้เขารีบกลับมายืนประจันหน้าและกางเวทเพื่อป้องกันคนของเขา และเมื่อสังเกตดีๆแล้วด้านหลังของผู้ชายตัวสูงใต้ผ้าคลุมสีเข้มนั่น มีเหล่ากองทัพม้าและชุดเกราะสีทองจนเขาเริ่มหวาดกลัว

 

“ข้าเกรงว่าข้าจะไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของท่าน..แต่เหตุใดท่านผู้องค์อาจถึงบุกรุกดินแดนน้ำแข็งพร้อมด้วยเหล่ากองทัพเช่นนั่น”เขาส่งเสียงถามออกไป มองอีกคนด้วยความหวาดระแวง ยกมือให้คนของเขาอย่าทำอะไรเด็ดขาดในตอนนี้ ชายหนุ่มอีกคนเพียงแต่ขยับเดินไปมามองรอบๆราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ พร้อมกับถืออาวุธอันตรายที่เขาเกือบแย่และหลักฐานก็เป็นหลุมลึกอยู่บนพื้น

 

“..ข้าเองก็ไม่ได้หวังจะมาเหยียบดินแดนอันน่าสมเพชและมาพบปะตัวประหลาดเช่นพวกเจ้าหรอกนะ..ยักษ์อัปลักษณ์ที่มีกายสีฟ้า ดวงตาสีแดงน่าขนลุก..พวกเจ้ามันปีศาจชัดๆ”เขารู้สึกหน้าชาขึ้นทันทีกับน้ำเสียงทุ้มต่ำแสนดูถูกของอีกคน ทำให้ได้ยินเสียงขู่คำรามมาจากเหล่าทหารที่ส่งเสียงขออนุญาตให้เริ่มสงคราม แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการ..

 

“ถ้าเช่นนั่นแล้วพวกท่านมาทำไม”เขาส่งเสียงถามออกไป ทำให้สายตาคมกริบสีฟ้าสวยตวัดมามองเขาอย่างเย้ยยัน

 

“ข้าคือธอร์..กษัตริย์แห่งแอสการ์ส ข้ามาที่นี่ด้วยเรื่องที่คนของข้ารายงานมาว่าเห็นยักษ์สีฟ้ามาปรากฏที่ดินแดนแห่งข้า ทำร้ายสัตว์ในป่า ขโมยสิ่งของ..”ธอร์พูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวทำให้เขาตาโพลงขึ้นมาด้วยความรู้สึกใจห่อเหี่ยว

 

“นั่นคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่นอนท่านผู้ยิ่งใหญ่..ประตูทางเหนือถูกปิดตายมานานมากกว่า2พันปี ไม่มีผู้ใดเข้าหรือออกมานานมากแล้ว เหล่ายักษ์น้ำแข็งไม่มีผู้ใดกล้าเข้าใกล้ดินแดนของท่านนับแต่สงครามในครั้งนั้น…”เขาตะโกนพูดออกไปอย่างร้อนรน เขากลัวแต่หากเขาแสดงมันออกมาไม่ได้..เขาเป็นห่วงคนของเขา

 

“เจ้ายักษ์เช่นเจ้าคือใคร…ข้าต้องการคุยกับกษัตริย์อย่างข้า มิใช่ยักษ์น้ำแข็งชั้นต่ำที่มีเส้นผมสีนิล”เขาแทบจะควบคุมอารมณ์โกรธต่อเจ้ากษัตริย์ที่มีแต่ความหยิ่งผยองตรงหน้าแทบไม่ได้อยู่แล้ว

 

“..ข้าคือโลกิ บุตรแห่งราฟฟีย์..กษัตริย์แห่งโยธันไฮน์!”เขาคำรามดังลั่นด้วยน้ำเสียงแสดงอำนาจอย่างถึงที่สุด มองสบดวงตาคมกริบที่ฉายแววพอใจและดูถูกออกมาในเวลาเดียวกัน อีกฝ่ายขยับตัวมาใกล้เขานั่นยิ่งทำให้เขาเห็นว่าอีกคนตัวใหญ่กว่ามากแค่ไหน ธอร์ราวกับดวงอาทิตย์เจิดจ้า ดูแข็งแกร่งและน่าเกรงขามมากจนเขาต้องพยายามอย่างหนักเพื่อแสดงออกมาว่าเขาไม่กลัว

 

“เพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์เป็นภัยต่ออณาจักรอื่นๆ ข้าจำเป็นที่จะต้อง..”ธอร์ยกยิ้มออกมา ก่อนจะตวัดมามองเขาอีกครั้ง

 

“..ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์เจ้า”เขาตาโตขึ้นมาอย่างตกใจ รู้สึกราวกับหัวใจหล่นลงพื้นเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูด นั่นหมายถึงสงครามและเขาต้องสู้จนนาทีสุดท้ายเพื่อปกป้องคนของเขา มันทำให้เขากัดฟันแน่นแต่ก็ยังไม่มีคำสั่งให้เหล่าทหารที่บ่งบอกว่าไม่พอใจเอามากๆ เขายังคงมองสบดวงตาคมกริบที่เบื้องหน้าอย่างไม่ยอมแพ้

 

“ท่านจะตัดสินเช่นคนไร้ปัญญาอย่างงั้นรึกษัตริย์แห่งแอสการ์ส กำลังของท่านมีเพียงเพื่อตามรังควานเผ่าพันธุ์และแตกต่าง บางทีอาจจะเป็นท่านที่กุเรื่องขึ้นเพื่อหาเหตุผลสวยหรูเพื่อมาหาเรื่องเผ่าพันธุ์และดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์แห่งข้า!!”เขาคำรามอย่างโกรธแค้นยิ่งทำให้อีกคนหัวเราะออกมาราวกับเป็นเรื่องตลก แต่เขาไม่ตลกด้วยซักนิด

 

“หากเจ้าบริสุทธิ์ใจ ใยเจ้าถึงจัดกองทัพมามากมายเช่นนี้..ไพร่พลของเจ้าเพียงแค่นี้ไม่อาจจะต่อกรข้าได้…”ธอร์หรี่ตามองไปรอบๆ “..ดินแดนเจ้าดูกว้างใหญ่แต่เหตุใดคนถึงน้อยเช่นนี้”เขาเชิดหน้าขึ้นสูงอย่างอวดดี ไม่ยอมแม้แต่จะแสดงท่าทางมีพิรุธ เขาไม่ต้องการให้คนตรงหน้ารู้ว่าพลเมืองของเขาอยู่ในปราสาทที่เขาคลุมเวทไว้แน่นหนา..ไม่ว่ายังไงต้องปกป้องพวกเขา

 

“จำนวนคนมิได้แสดงถึงเลือดนักสู้ที่พวกข้ามี..”เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อคนตัวสูงขยับเข้ามาใกล้เขา จนเขากำไม้เท้าไว้แน่น เหลือบตาลงต่ำเมื่อมองมือหยาบที่เอื้อมมายังลำคอของเขา แน่นอนว่าหากมนุษย์ทั่วไปถูกตัวยักษ์น้ำแข็งจะกลายเป็นน้ำแข็งไปด้วยและจะต้องตายในที่สุด เขาไม่ขยับเมื่ออีกคนจับที่สร้อยทองคำของเขาเส้นหนึ่ง ไล่นิ้วยาวลงมาตามสายสร้อยก่อนจะรีบชักมือกลับเมื่อเขารู้สึกถึงความอบอุ่น แม้เพียงชั่วพริบตาแต่เขามั่นใจว่านิ้วยาวนั่นโดนตัวของเขา แต่ธอร์กลับไม่เป็นอะไรเลย..เขามองดูดวงตาคมกริบที่มองต่ำลงมายังนิ้วตัวเองแล้วตวัดขึ้นมองเขาอีกครั้งอย่างสนอกสนใจ

 

“..เจ้าไม่ใช่ยักษ์น้ำแข็งโดยสายเลือดแท้”เขากลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อได้ยินอีกคนกระซิบ

 

“ท่านเข้าใจผิดแล้ว..”เขาไม่รู้ว่าธอร์กำลังพูดถึงเรื่องอะไร เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่สายตาของชายหนุ่มตรงหน้ามันทำให้เขารู้สึกชาวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

 

“..กษัตริย์แห่งยักษ์น้ำแข็งจงฟังข้า!!..ข้ามีสองทางเลือกเพื่อเห็นแก่ความมีน้ำใจของกองทัพเจ้า”ธอร์ขยับตัวหันหลังแล้วประกาศดังลั่น เจ้าตัวหันมาหาเขาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มร้ายกาจที่มันทำให้เขารู้สึกหนาวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่หิมะและน้ำแข็งมิอาจจะทำอะไรเขาได้

 

“..ข้ามีทางเลือก หากเจ้าไม่ยอมให้ข้าทำลายเผ่าพันธุ์อันน่าสังเวช..ตัวเลือกสุดท้ายคือ”ธอร์ยกยิ้มออกมาอย่างพออกพอใจราวกับเขาไม่อาจจะทำอะไรได้

 

“เจ้า..ต้องกลับไปแอสการ์สกับข้า”สิ้นสุดเสียงกังวานดังลั่นเขาก็แทบจะเข่าอ่อนลงไปบนพื้นราวกับสูญเสียกำลังไปทั้งหมด เขาได้ยินเสียงเหล่าทหารที่ตะโกนอย่างโกรธแค้น สบทสาบานว่าจะทำทุกทางเพื่อปกป้องเขา..เช่นเดียวกับที่เขาควรจะทำเช่นเดียวกัน

 

“..ข้าขอสาบานต่อหน้าทหารแห่งข้าและเหล่ายักษ์น้ำแข็ง หากกษัตริย์เช่นเจ้ายอมไปกับข้า จะไม่มีผู้ใดหรือาณาจักรไหนกล้ารุกรานที่นี่อีก..เสื้อผ้า อาหารสำหรับคนของเจ้าข้าจะได้เตรียมการไว้ให้เพื่อหลุดพ้นจากความยากแค้น ข้าเป็นกษัตริย์ที่รักษาคำสัจจะ ”ธอร์พูดอีก

 

“เจ้าจะจับข้าไปอยู่ในฐานะเชลย ใครจะปกป้องดูแลบ้านเมืองหากกษัตริย์ถูกพรากไปเยี่ยงนี้”เขาแยกเขี้ยวขู่อีกคนแต่ดูเหมือนจะยิ่งทำให้ธอร์พอใจจนเขายิ่งรู้สึกราวกับกำลังถูกทรมานให้ตายอย่างช้าๆ เขาเกลียดเจ้าบ้าเอาแต่ใจตรงหน้านี้เป็นบ้า หากแต่เขามีโอกาส

 

“เลือกเอาระหว่างการที่เจ้าอยู่ใต้การควบคุมของข้า หรือการที่จะให้เผ่าพันธุ์เจ้าเพียงยื่นเมื่อก็สลายไป..ข้าต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้”ธอร์ขยับตัวเล็กน้อยอย่างวางอำนาจ น้ำเสียงกังวานดังลั่นที่ทำให้เขาเม้มปากแน่น อีกฝ่ายยกโยเนียรขึ้นเหนือหัวเรียกสายฟ้าคำรามกรีดร้องจนเขานึกใจสั่น ก่อนที่เจ้าตัวจะส่งให้มันไปทำลายภูเขาน้ำแข็งที่อยู่ห่างออกไปจนเกิดแผ่นดินไหวขนาดหย่อมๆ

 

“..ท่านกำลังทำสิ่งที่ผิดอย่างใหญ่หลวง!!”เขาตวาดดังลั่นแต่เจ้าของร่างสูงใหญ่กำยำกลับยิ่งหัวเราะออกมาแล้วฟาดสายฟ้าอีกเส้นลงบนภูเขาน้ำแข็งจนเกิดก้อนหนึ่งลอยมาทางทหารของเขา โลกิแทบจะร้องออกแล้วแล้วรีบถลาใช้เวททำลายหินนั่นจนแตกเป็นก้อนเล็กๆพอให้ไม่เจ็บมากนัก เขาตวัดสายตาไปหาอีกคนที่ทำทางทางจะเรียกสายฟ้าลงมาอีกจนเขาแทบจะร้องไห้ออกมาด้วยความแค้น

 

“ข้าตกลง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”เขาร้องออกมาในที่สุดทำให้ทุกอย่างดูกลับมาเงียบสงบดังเดิม ธอร์ยอมลดโยเนียรลงขณะที่เขาหอบหายใจถี่ เหลือบตาขึ้นมองอีกคนด้วยแววไม่เป็นมิตรทำให้เห็นรอยยิ้มร้ายกาจที่ส่งมาให้เขา

 

“เจ้าฉลาดมาก..”ธอร์ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะกระโดดขึ้นม้าสีขาวตัวใหญ่ที่ทหารจูงมาให้ เขามองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่แทบจะเรียกว่าอยากจะฆ่าให้ตาย ก่อนจะหันมาหาเหล่าทหารที่ยืนมองทุกอย่างด้วยความโกรธแค้น

 

“..บอกท่านพ่อว่าข้าอยากขอร้องให้ท่านกลับมาดูแลบัลลังอีกครั้ง..ข้าจำต้องไปที่แอสการ์ส”เขาพูดออกมาในภาษาของพวกเขาที่ไม่ให้ธอร์รู้เรื่อง

 

“บอกท่านว่าคำสั่งสุดท้ายของกษัตริย์เช่นข้า คือห้ามทำสงครามใดๆทั้งสิ้นจนกว่าข้าจะสั่ง..แล้วข้าจะกลับมาที่นี้ให้เร็วที่สุด”เขาพูดอีกด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งจนหลบสายตาของเหล่าทหารที่มองมาอย่างเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองดูกษัตริย์ของตัวเองถูกพาไปเป็นเชลย

 

“..ข้าทำเพื่อปกป้องพวกเจ้า ข้าไม่มีทางเลือก..ข้าสัญญาว่าจะรีบกลับมา”โลกิพูดต่ออีก

 

“คำร่ำลาภาษาของเจ้าฟังดูประหลาดจริงๆ..”เขาตวัดสายตามามองคนที่ทำเสียงขึ้นจมูก

 

“ภาษาโบราณที่แม้ท่านเองก็ไม่มีทางเข้าใจมัน..”เขาบอกอีกอย่างไม่กลัวเกรง ทำให้ธอร์ยกมือขึ้นแล้วชี้มาที่เขา สายตาดุดันที่ทำให้เขากลัวแต่ก็ข่มทุกอย่างเอาไว้

 

“ใส่กุญแจมือทั้งสองข้าง..”

 

 

 

****************************************************

ในที่สุดฟิคเรื่องใหม่ก็คลอด

หวังว่าจะชอบกันนะค่ะ ครั้งนี้เป็นธอร์กิที่หลายๆคนกำลังรอ 5555

ชอบไหมๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ จีนดีใจมาก