[FIC] Hiddlesworth [EricXHal]#4 About True Love?

 

 

ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของผู้แต่ง

หรืออาจจะเป็นฟิคชั่นที่แปลมา

ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ตัวละครเสื่อมเสียใดๆทั้งสิ้น

 อ่านเพื่อความบันเทิง นะแจ๊ะ

My Tumblr : http://jrashiddlesworth.tumblr.com/

FB : https://www.facebook.com/yujean.rasmason

Twitter : https://twitter.com/YuJeanN

Exteen : http://rasmason2.exteen.com

Page : https://www.facebook.com/hiddlesworthfangirl?ref=hl

Wordpess : https://jrasmason.wordpress.com

 

C : Eric X Hal

R : M

G : Romantic

L : Thai

W : Yujean Rasmason

 

********************************

 

 

ฮาลตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง เขารีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อตรงไปหาอีริคแต่เช้าๆ เจ้าตัวบอกกับเขาว่าจะเข้าป่าเพื่อล่ากวาง แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ได้จงใจจะบอกเขาหรอก เพียงแต่เขาวุ่นวายและถามเอาจนได้ต่างหาก เขามั่นใจว่าบางอย่างลึกๆภายในใจของชายหนุ่มน่าจะต้องสนใจเขาอยู่บ้าง อีริคคงจะไม่ใจดำถึงขนาดที่ไม่ยอมใจอ่อนเสียทีเขารู้จากวันนั่นที่พี่ชายบอกเขา ว่าอีริคพาเขาไปนอนที่บ้าน อีริคไปหาเขาที่งานเลี้ยงและพาเขากลับมา ไม่มีอะไรเยี่ยมยอดไปกว่านั่นอีกต่อไปแล้ว นั่นแสดงให้เขาเห็นว่าอีริคเองก็รักเขาเช่นกัน

 

ถ้าไม่รักจะไปหาหรือจริงไหม?

 

ฮาลยกยิ้มออกมา เขารีบถลาไปหาช่อดอกไม้ดอกใหญ่ที่ฝั่งตรงข้ามตลาด เขาซื้อมันมาและตามด้วยขนมปังซักก้อนเพื่อทาน วันนี่เขาบอกว่าจะหยุดเพื่อเข้าป่า งานที่ร้านของท่านพ่อไม่มีเขาก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไรนัก ดวงตาสีอ่อนมองไปรอบๆ ชะเงอมองเมื่อมาถึงที่พักของอีริค เขาเคาะประตูแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นเดินอ้อมไปทางด้านหลังเพื่อมองดูรอบๆ เขาเห็นอีริคอยู่ไกลๆที่ทางเข้าป่าจึงรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว

 

“อีริค เจ้าควรจะรอข้า!!!”เขาร้องแม้จะไม่จริงจังนะ ก่อนจะกอดท่อนแขนแข็งแรงเอาไว้เมื่อมาถึงตัวอีกฝ่าย มองอีริคที่ถอนหายใจยาวจนเขาเริ่มคิดจริงๆว่าเจ้าตัวจงใจทิ้งเขามากๆ

 

“เจ้าควรจะไปทำงานที่ร้านของเจ้าฮาล ข้าจะไปทำงานของข้าเช่นกัน ข้าต้องใช้สมาธิ”อีริคตอบหน่ายๆ หันมามองคนที่กอดแขนเขาแน่นไม่ยอมปล่อย แม้ว่าจะเริ่มชินแล้วก็ตามที เขาเองก็ไม่ได้รังเกียจฮาลอะไรมากมายนักอย่างที่เขาเคยคิด ค่อนไปทางที่คิดอะไรดีๆด้วยเสียมากกว่า ฮาลเองก็ดู…น่ารักขึ้นทุกวัน อาจจะเป็นเพราะช่วงวัยของพวกเขาที่ควรจะแต่งงานเสียทีมากกว่า

 

“ทำไมเจ้าถึงไปทำงานวันนี่ รู้ไหมว่าที่โบถส์จะมีงานแต่งงาน เจ้าจำเฮเลน่าได้ไหม เธอแต่งงานกับกริสวันนี่นะ”ฮาลพูดต่อทำให้เขานิ่งคิดถึงเด็กสาวผมดำคนหนึ่ง เขาลืมไปเสียสนิท ไม่น่าเล่าคนอื่นๆถึงได้ตื่นเช้ากันนักและต้องการเนื้อจำนวนมาก อีริคพยักหน้าเข้าใจและเดินต่อไปเรื่อยๆ

 

“เจ้าอย่างน้อยก็ควรไป”ฮาลบ่นอุบอิบ เดินหลบกิ่งไม้และยอมปล่อยมืออีริค เขาหยิบขนมปังออกมาและยื้นให้คนตัวสูง หน้าแดงยามที่อีริคหยิบไปกินและขอบคุณเบาๆ

 

“แล้วเจ้าทำไมไม่ไปงานของนาง”อีริคพูดออกมา เขาทานขนมปังไปเรื่อยๆ และก้มลงมองดูร่องรอยของแม่กวาง มองสำรวจรอบๆจนไม่เห็นคนที่ยืนบิดไปมาด้านหลัง

 

“ก็ข้าก็ต้องช่วยว่าที่สามีทำมาหากินสิ”อีริคหยุดเล็กน้อยกับมุขของฮาล มุขที่เจ้าตัวก็เล่นประจำแต่ครั้งแรกที่ฮาลเรียกเขาว่าว่าที่สามี มันทำให้เขายกยิ้มและเดินต่อ ได้ยินคนด้านหลังบ่นอุ่บและวิ่งตามเขามาต่อยๆเหมือนลูกสุนัขตัวเล็กซักตัว เขาอมยิ้มและแกล้งหยุดจนฮาลชนกับแผ่นหลังเขาอย่างจัง

 

“ขอโทษ”เขาได้ยินเสียงเล็กๆพูดเบาๆ อีริคจึงหันมามองยิ้มให้กับฮาลที่ลอบมองเขาและหันหลังเดินต่อไปเพื่อหากวางและวางกับดัก เขาเองก็ไม่ใช่จะอารมณ์เสียนักในการที่จะมีฮาลเดินตามเขาต๊อยๆแบบนี้ คนตัวสูงเงยหน้ามองดูอากาศเขายังคงไม่ได้พูดอะไรต่อ มีเพียงฮาลที่เดินตามเขามาก็เท่านั่น ในตอนนี่เขาควรจะหาที่ให้อีกฝ่ายนั่งพัก หรืออาจจะนอนกลางวัน เขาอาจจะอยู่จนถึงเย็นหรือไม่ก็ออกจากป่าแล้วค่อยกลับมาดูกับดักอีกที

 

“เจ้าอยากแต่งงานบ้างไหมอีริค”เขาชะงักเล็กน้อยและหันมามองเจ้าของดวงตาสีสวยที่มองมาที่เขา มันพราวระยับด้วยความหวังและเขาคิดว่ามันดูน่ารักดี ชายหนุ่มยังคงปั้นหน้านิ่งและมองไปทางอื่นเพื่อหยิบกับดักออกมาผูกกับต้นไม้

 

“การแต่งงานคือภาระ ข้าจนเกินกว่าจะพาใครมาลำบากกับข้า และข้ายังไม่พร้อมจะดูแลบุตร”เสียงทุ้มต่ำบอกด้วยน้ำเสียงเฉือยๆค่อนไปทางไม่ได้ใส่ใจมากนัก เขาไม่สนใจเรื่องแบบนั่น แม้จะเคยคิดแต่ก็ถือว่าคิดเล่นๆมากกว่า ฮาลเบ้ปากแล้วรีบเดินอ้อมตัวเขามายืนตรงหน้า จ้องเขาเป้งอย่างคาดคั้นและเขาเดินหลบแบบไม่สนใจ

 

“การแต่งงานไม่ใช่ภาระ คู่ชีวิตควรจะช่วยกันทำมาหากินสิ เราจะเปิดร้านขายเนื้อและข้าจะทำให้เจ้านับเหรียญทองจนปวดหัว”ฮาลพูดและเดินตามติดเขาเมื่อเขาเดินมาอีกทาง

“ข้าไม่พร้อม”เขาตอบอีกปัดๆ

 

“แต่อายุเจ้ามากพอจะแต่งแล้วนะ พี่สาวข้าคนหนึ่งแต่งงานตอนนาง15และเราเกินเกรณ์นั่นมาเกือบ6ปีแล้ว”ฮาลพูดต่อจนเขาถอนหายใจหนักๆ เพราะอีกฝ่ายเริ่มพูดเรื่องของพวกเขาไม่ใช่เรื่องว่าจะแต่งงานไหม

 

“ข้าอยากมีลูกสาวซักสองคน ลูกชายอีก2คน”เขาพูดและหันมาจ้องดวงตากลมโตนิ่ง อีกคนอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่ออก เขารู้ว่าทำไม พวกเขาเป็นผู้ชายและโดยทั่วไปมีลูกกันไม่ได้ เขาเองก็รู้สึกแย่ขึ้นมาเมื่องฮาลเม้มปากและแส่มองไปทางอื่น เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดมากแต่ก็เงียบไว้

 

“…ฉันเองมีแผนจะรับเด็กกำพร้าที่โบถ์สมาเลี้ยง พวกเขาคือคนของพระเจ้าที่ถูกทิ้ง เราให้โอกาสเขาได้”ฮาลพูดในที่สุดและเขาหันกลับมาทำงานต่อ

 

“นายควรเลิกใช่คำว่าเราฮาล ตอนนี่เราควรทำงาน…ฉันจะทำงาน”เขาพูดตัดบนเสียงเรียบ ฮาลครางอย่างขัดใจ กลอกตาแล้วเดินกระทืบเท้าหนีไปทางแม่น้ำเพื่อนั่งรออีริคและจะนั่งจับปลาก่อไฟกินแก้โมโห

 

 

 

 

/*/

 

 

 

 

 

ฮาลยิ่งรู้สึกห่อเหี้ยวลงเข้าไปใหญ่เมื่อตอนนี่เองก็มืดแล้วอีริคก็ยังไม่กลับมา เจ้าตัวเดินมาหาเขาสองรอบเพื่อเอาปลาไปกินและหายไปอีกแล้ว เขาได้แต่นั่งมองแม่น้ำที่ห่างออกไป นึกรู้สึกแย่นิดๆที่เขามีลูกให้อีกฝ่ายไม่ได้ เพราะแบบนี่หรือเปล่านะเจ้าตัวถึงได้ปฏิเสธเขาตลอด ถ้าแบบนั่นแล้วเขาจะทำยังไงเล่า ฮาลครางเสียงต่ำแล้วฟุบหน้าลงกับเข่าของตัวเอง รู้สึกแย่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

 

หรืออีริคจะแอบชอบสาวคนไหนอยู่?

 

“ไม่เอา….”เขาเริ่มร้องโวยวายเบาๆ ทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่คิด บางทีเขาควรจะหาวิธีอะไรบางอย่างเพื่อให้อีริคแต่งงานกับเขา หากว่าพวกเขาอยู่บนเตียงเดียวกันทั้งคืนละ หากเป็นสตรีรับรองว่าแค่อยู่สองต่อสองก็ไม่ได้ แต่เขาก็อยู่กับอีริคมานานแล้วนะ…ความคิดนั่นยิ่งทำให้เขาเบ้ปาก

 

“ฮาล ทำอะไร”อีริคเดินเข้ามาดูชายหนุ่มตัวเล็กกว่าที่ตอนนี่กำลังโยนก้อนหินและทรายใส่ต้นไม้ เขาเดินไปสำรวจรอบๆและเจอที่ที่เห็นดาวค่อนข้างชัดเจน ก็ไม่ได้มีอะไรเพียงแค่อยากให้อีกฝ่ายเห็นด้วยก็เท่านั่นเอง เจ้าของเรือนผมสีเข้มเดินมาหาอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นและหยุด ปั้นหน้าเรียบๆมองคนที่ยังคงเบ้ปากมองเขาในตอนนี่ เหมือนฮาลจะโมโหหรืองอนอะไรก็ตามที่เขาคิดไม่ออก

 

“มีที่ที่อยากให้เจ้าไปดู”เขาเริ่ม “หรือว่าเจ้าจะไม่อยากไปก็ได้ เราจะได้กลับเลย”เขาเห็นฮาลอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง ก่อนจะเดินไปหยิบท่อนไม้มาเพื่อใช้แทนไฟและให้เขาถือ ตามด้วยเดินไปดับกองไฟอย่างเรียบร้อย คนตัวเล็กกว่ายังคงไม่พูดอะไร เพียงแค่เชิดหน้าใส่เขานิดๆ

 

“เป็นอะไรของเจ้า”เขาเลิกคิ้วและเดินนำออกมา

 

“เปล่า ข้าสบายดี”ฮาลกอดอกเลิกคิ้วตอบเสียงสูง แต่อีริคเพียงแค่หัวเราะเขาเบาๆและเดินต่อโดยไม่พูดอะไร มันยิ่งทำให้เขาเม้มปากมากกว่าเดิมเพราะความรู้สึกน้อยใจ มองแผ่นหลังกว้างที่เดินนำอยู่ตรงหน้า ก่อนจะคว้าใบไม้แล้วปาใส่อีกคนแรงๆแต่อีริคก็ไม่ว่าอะไร

 

“จะพาข้าไปไหน”เขาถามด้วยน้ำเสียงงอนๆ ได้แต่เดินตามและพยายามปีนขึ้นไปบนเขาที่มันค่อนข้างปีนยากสำหรับเขาจนเผลอลื่นเล็กน้อย ดี เขาจะได้ตกเขาตายไปง่ายๆใช่ไหม เขาคิดอย่างหาเรื่องคนตัวสูง

 

“ที่ที่เจ้าน่าจะชอบ”อีริคหันมาหาอีกฝ่ายที่พยายามเกาะต้นไม้เอาไว้ มือหยาบเอื่อมไปรั้งท่อนแขนฮาลให้เดินตามเขามา ระวังไม่ให้อีกฝ่ายลื้นและพาให้เดินมาตามทางเพื่อไปนั่งบนผาหินที่ไม่กว้างมากนัก เขายิ้มในความมืดยามที่ฮาลกอดท่อนแขนเขาแน่น มองสำรวจรอบๆอย่างสงใส

 

“นั่งเถอะน่า”เขาดึงให้อีกฝ่ายนั่งลงข้างตัว ชายหนุ่มไม่ได้ขัดขืนและเพียงแค่นั่งใกล้ๆเขาระหว่างที่เขาดับไฟ สูดหายใจเข้าลึกยามที่ชายหนุ่มขยับไปมาจนเกือบจะนั่งบนตัวเขา ฮาลเองนั่นและที่ไม่เคยระวังตัวเลยแต่เขาก็ไม่แสดงอาการออกไปเพียงแค่ช่วยจับเอวสอบไม่ให้ฮาลกลิ้งลงไปเท่านั่นเอง

 

เฮนรี่นั่งนิ่งพยายามปรับสายตา แต่สิ่งที่เขากำลังมองตรงไปตอนนี่ก็คือท้องฟ้าเปิดกว้างในยามราตรี สีราวกับทะเลที่มีแสงดาวพราวระยับ จุดเล็กๆเต็มท้องฟ้องสีขาว มีแสงและกระพริบบ้างมันทำให้เขาอ้าปากนิดๆ มันดูสวยและท้องฟ้าที่กว้างกว่าทุกครั้งที่เขาคิดว่าเขาเคยเห็น แสงอ่อนๆเหมือนอยู่ในท้องมหาสมุทรมันทำให้เขายังคงกอดแขนอีริค เงยหน้ามองอย่างพอใจโดยไม่สังเกตว่ามีใครบางคนที่กำลังมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มแปลกๆ และอีริคเองก็ยังไม่ได้ปล่อยมือจากเอวเขาเช่นกัน

 

“นี่มัน…สวยมาก…นายเห็นนั่นไหม? ท่านพ่อบอกบอกข้าว่าดาวดวงนั่นจะนำโชคแก่เหล่าพ่อค้า”เขาชี้ไปที่ดาวดวงหนึ่ง คลานไปด้านหน้าแต่ก็ถูกอีริคดึงไว้จนเขากลับมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ที่พื้นแบบเดิม เขาเองก็ไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่เงยหน้ามองด้านบน

 

“เจ้าควรจะอยู่นิ่งๆ”อีริคตอบเบาๆ กลั้นยิ้มกับคนตัวเล็กที่ตอนนี่นั่งอยู่บนตักของเขา มือทั้งสองยังแอบเนียนจับอยู่ที่เอวของอีกฝ่าย ฮาลดูค่อนข้างหุ่นดี เป็นชายอย่างคนอื่นๆ แม้อาจจะเล็กกว่าเยอะถ้าเทียบกับตัวเขา ก็ตามแบบฉบับคนมีเงินที่ทำงานค่อนข้างน้อย เขามองอีกฝ่าย เซี้ยวหน้าได้รูปและดวงตาพราวระยับพอๆกับดาวบนฟ้า

 

“ฉันว่านั่นดูเหมือนกลุ่มดาวหมีตัวใหญ่ๆ หรือเปล่านะ?”ฮาลพึมพำ “เจ้าคิดว่าไง”ดวงตาคมกริบจ้องริมฝีปากบางเมื่อฮาลหันมาทำให้พวกเขาอยู่ห่างกันไม่มาก ใบหน้าที่เขาเห็นทุกวันแต่ตอนนี่กลับดูดีกว่าที่เขาเคยจำได้ แพขนตาที่ยาวกว่าที่เคยคิด ดวงตาสีสวยที่เขาลอบสาบานว่ามันน่ามองกว่าดาวบนท้องฟ้าไม่รู้กี่แสนเท่า จมูกโด่งรั้นที่ชอบเชิดขึ้นเวลางอน ริมฝีปากนุ่มๆที่เม้มเข้าหากันเวลาจนมุม ทุกอย่างมันทำให้เขาแทบลืมหายใจ

 

“อีริค..”ฮาลกระพริบตาช้าๆ รู้สึกร้อนวาบและหัวใจเต้นแรงอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน ข้างในอกบีบรัดกันราวกับจะหลุดออกมาเพียงแค่มองสบดวงตาคมที่จ้องเขา อีริคกำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาที่แปลกไป มันทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาแต่ก็ไม่อาจจะหลบสายตาได้ ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาอยากจะลอง..จูบอีกฝ่ายดู ความคิดนั่นยิ่งทำให้เขาหน้าแดงหนักกว่าเดิม…เอาไงฮาล อุสามีโอกาสนะ เอาเลย เอาเลย

 

อีริคมองคนที่เหมือนกับสติหลุดลอยไปแล้ว เขาเพียงแค่ขยับใบหน้าไปใกล้และกดจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากบางนุ่ม ขยับเบาๆเพื่อให้อีกฝ่ายเผยอปากออกมากกว่านี้ เขารู้สึกได้ว่าชายหนุ่มตัวแข็งทื่อไปแล้วแต่เขาก็ยังคงทาบริมฝีปากกับอีกฝ่าย มองใบหน้าหวานและยกมือรั้งลำคอให้ฮาลเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น ก่อนที่ไม่นานนักเขาจะถอนจูบออกมา แผ่วเบา อ้อยอิ่งเหมือนกับเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงยังอยากจะจูบมากกว่านี้

 

ฮาลร้องออกมาเบาๆและเด้งหลบเมื่อนึกได้ ใบหน้าแดงแป๊ดจนเขาสาบานว่าจะต้องระเบิดแน่ๆ รสจูบเมื่อกี่..ความอ่อนหวานไม่รุกล้ำ เพียงแค่รสจูบแผ่วเบา นิ่มยิ่งกว่าขนนกนี่มันอะไร เขาแทบอยากจะร้องไห้จนไม่อาจสบตาอีริคหรือมองว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไง เขายอมรับว่าตอนนี่สติแตกไปแล้วถ้าไม่มีเสียงหัวเราะเบาๆของคนตัวสูงเขาคงลอยไปแล้วแน่ๆ

 

“เป็นอะไร…รังเกียจข้าหรือ”เขาเบิดตากว้างมองอีกฝ่าย ยิ่งอ้าปากพยายามอธิบายแต่แทบไม่เป็นภาษา

 

“เจ้า…ข้า…จ..เจ้าทำ…แบบมันเยี่ยม…ไม่ใช่ๆ..คือ…”ฮาลพยายามหลับตา “..ควรจะเป็นแค่คู่…แต่งงานนะที่ทำอะไรแบบนี่..”เขาตอบในที่สุด กลั้นใจมองสบตาอีริคให้ได้แต่ไม่นานนักเขาจึงรีบเดินไปนั่งมุมหนึ่งติดกับต้นไม้ใหญ่ แทบจะกอดต้นไม้เอาไว้แก้เขิน

 

“เจ้าจะอายไปทำไมทีข้ายังไม่อายเลย”อีริคพึมพำตอบยิ้มๆ มองดูคนตัวเล็กที่ก้มหน้างุดติดต้นไม้ในตอนนี่ เขาคิดว่าฮาลตอนเขินยิ่งดูน่ารักกว่าที่คิดไว้จนอยากจะจูบอีกซักรอบ เขาถอนหายใจเบาๆและหันมามองท้องฟ้าด้านบบนต่อ รู้สึกดีและผ่อนคลายลงเยอะในตอนนี่

 

ฮาลสูดหายใจเข้าลึกเพื่อทำใจให้สงบสติให้ได้ เขาเดินมานั่งลงตรงหน้าอีริคจนคนตัวสูงหันมามอง ในมือเขามียอดไม้ที่ผูกกันเป็นวงเล็กๆสองวง มองใบหน้าคมนิ่งแล้วจับมือหยาบเพราะทำงานหนักของอีริคขึ้นมา มือซ้ายก่อนจะพยายามดันยอดไม้เข้าไปที่นิ้วนางของคนตัวสูง แม้มันจะเข้าไปได้ไม่เยอะเพราะขนาดที่เขามันมาผิด แต่ก็พยายามกระแอมเมื่ออีริคเลิกคิ้วมองเขาพร้อมรอยยิ้มหล่อร้ายกาจ

 

“ข้า…เฮนรี่ขอสาบานต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าว่าจะรักเจ้า อีริค…เพียงคนเดียว จะดูแลเจ้าไม่ว่ายามทุกข์ยามสุข…ข้า..จะรับเจ้าเป็นภรรยาที่ดีของข้า”เขาเห็นอีริคเลิกคิ้วมากกว่าเดิมเพราะเหตุหนึ่งคือฮาลมั่นใจว่าเขาท่องคำสาบานผิด และเขาก็ไม่รู้ว่าที่ถูกคืออะไร

 

“เจ้าจะรับข้าเป็นภรรยา??”เขาหน้าแดงยามที่อีริคถาม

 

“สามีก็ได้หากเจ้าต้องการ”เขาตอบอ้อมแอ้ม อีริคไม่ได้พูดอะไรต่อ ดวงตาคมเพียงแค่จ้องเขานิ่งก่อนจะหยิบแหวนในมือเขามาใส่กับนิ้วของเขา แม้จะเป็นนิ้วชี้ที่อยู่ใกล้ที่สุดก็ตาม

 

“ข้า..อีริค ขอสาบานว่า ข้าจะเป็นภรรยาที่แสนน่ารักของฮาล”เขายิ่งหน้าแดงเมื่ออีกคนดูเหมือนจะล้อเลียนเขายังไงชอบกล แต่มันกลับทำให้เขาดีใจอย่างบอกไม่ถูก

 

“เจ้าพูดให้มันจริงจังกว่านี่สิ คำสาบานละ..นิ้วก็ต้องนิ้วนางสิ”เขาเริ่มโวยวายเบาๆ แต่อีริคเพียงแค่นอนลงไปเพื่อมองดูดาวบนท้องฟ้าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเขา

 

“อีริค!…”เขาเบ้ปากงอนๆ                                                                                        

 

 

 

 

**********************************************

 

สวัสดีคะเพื่อนๆ

คือสารภาพว่าคอมมันพังค่อนข้างถาวรคะ

การเขียนก็เลยต้องระเห็ดไปเครื่องนู้นเครื่องนี่ เลยออกมาอาจจะดูแปลกไปเล็กน้อย

จีนจะพยายามคะ ขอโทษที่ช้ามากนะคะ

ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันคะ