[FIC] hiddlesworth [Chris X Tom]#7 Please just one night

ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของผู้แต่ง

หรืออาจจะเป็นฟิคชั่นที่แปลมา

ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ตัวละครเสื่อมเสียใดๆทั้งสิ้น

อ่านเพื่อความบันเทิง นะแจ๊ะ

My Tumblr : http://jrashiddlesworth.tumblr.com/

FB : https://www.facebook.com/yujean.rasmason

Twitter : https://twitter.com/YuJeanN

Exteen : http://rasmason2.exteen.com

Page : https://www.facebook.com/hiddlesworthfangirl?ref=hl

Wordpess : https://jrasmason.wordpress.com

C : Chris H. X Tom H.

R : M

G : Romantic , Drama

L : Thai

W : Yujean Rasmason

********************************

ทอมนั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวในห้องพักของเขาที่เช่าเอาไว้ มองโทรศัพท์ในมืออย่างไม่วางตา คริสถ่ายรูปส่งมาให้เขาว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังนั่งเซ็นเอกสารอยู่และอยากจะเจอเขามากๆ หัวใจดวงน้อยๆ ยิ่งพองโตมากขึ้นจนเขาหุบยิ้มไม่ได้ ได้แต่ใช้มือลูบเบาๆ ลงบนรูปภาพในมือถือเครื่องเล็ก คริสซื้อโทรศัพท์ให้เขาทั้งหมด 3 เครื่อง เพื่อให้แบ่งกับพี่น้องของเขาด้วย ถือเป็นของขวัญที่ครั้งนั้นเขายอมดินเนอร์ด้วย และแน่นอนว่า ตั้งแต่เขามีมันเวลาของเขาก็หมดไปกับการคุยกับคนตัวสูง ร่างสูงอ้อนเขาเกือบตลอดเวลาและรายงานตัวทุกครั้งว่าไปไหน ทอมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเพียงแค่นี้เขาก็มีความสุขจนจะบ้าตายอยู่แล้ว คนตัวเล็กพยายามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้อย่างสุดความสามารถและรวบรวมกำลังใจส่งข้อความกลับไปว่า “อืม…”

ก็เขาไม่รู้ว่าจะตอบอะไรนี่!!

ทอมกัดปากตัวเองและเขาคิดว่าควรจะตอบอะไรที่ดีกว่านี้ น่ารักกว่านี้ ทำให้คริสมีกำลังใจหรือ? แล้วจะทำยังไงล่ะ จะตอบอะไรไปได้มากกว่านี้มันน่าอายจะตายไป เขาไม่กล้าตอบไปหรอก ระหว่างที่ทอมกำลังตัดสินใจอย่างยากลำบาก เสียงเปิดประตูทำให้เขารีบเก็บโทรศัพท์และกระแอ่มนิดๆ เป็นเจมส์และเบนที่เดินเข้ามาพร้อมถุงของกิน พวกเขาเจอกันอย่างโชคช่วยสุดๆ เขากำลังเดินเตร็ดเตร่หาอะไรกิน เจอเจมส์ที่ลงจากรถยนต์คันหรูสีดำมาพอดี พวกเขาได้มีโอกาสคุยกันก่อนจะรีบถลาไปที่โรงพักเมื่อเห็นเบนเดินออกมา สถาพบอกได้ว่าไม่ค่อยดีนัก พวกเขาเลือกจะเช่าห้องซักห้องถูกๆ ห่างออกมาหน่อย และซื้ออะไรมาทานเพื่อเลือกจะพักผ่อนหลังจากไม่เจอกันมานานพอสมควร

“ทอม นายรู้ไหมว่ามือถือนี่เจ๋งมาก กล้องชัดเปะๆ” เขายิ้มตอบรับยามที่เจมส์ขยิบตาให้เขา ทั้งสองคนนั่งลงและวางถุงอาหารลง เป็นเบอร์เกอร์แบบบิ๊กไซส์ สลัดและน้ำอัดลม ขนม ทอมรีบหยิบถุงมาคุ้ยหาของในส่วนของตัวเอง เขารู้สึกดีทุกครั้งที่รู้สึกว่าโทรศัพท์เขาแจ้งเตือน เพราะมีแค่คริสคนเดียวแหละที่จะส่งข้อความมาหาเขา

“เราจะกินไปเล่าเรื่องไป หรือจะเล่าก่อนค่อยกิน หรือกินก่อนค่อยเล่า” ทอมเริ่มถามเมื่อเขาได้เบอร์เกอร์ เจมส์ยักไหล่ จุดบุหรี่สูบระหว่างหันไปมองเบนที่นั่งท่าทางบอกบุญไม่รับอยู่คนเดียว

“เบน…ฉันอยากให้นายรู้ไว้ว่า ถึงนายจะติดโรคแต่ฉันก็ไม่รังเกียจนะ” เจมส์พูดด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียใจจนเบนหันมาถลึงตามองแล้วต่อยเข้าที่แขนเจมส์แรงๆ เรียกเสียงหัวเราะ เขาเองก็หัวเราะไปด้วย ฟ้องเบนว่าเจมส์แช่งไม่หยุดให้เบนติดโรคมา

“ฉันไม่ติดอะไรมาทั้งนั้นแหละเจมส์ ยังอยู่กัดกับพวกนายได้อีกนาน” ทอมยิ้มกับน้ำเสียงดูถูกดูแคลนเป็นปกติของเบน อย่างน้อยๆ ก็พิสูจน์ได้ว่าพี่ชายเขาปกติและไม่มีอะไรน่าห่วง เจมส์เพียงแค่ยักไหล่ พวกเขากระจายของกินและนั่งกินกันพร้อมหน้าพร้อมตาในรอบหลายอาทิตย์มานี้

“ฉันมีข่าวดีมากเบน…ฉันกับเจมส์มีเงินเก็บกันพอสมควรและฉันคิดว่า เราสามารถย้ายไปรัฐอื่นเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้” ทอมเป็นคนแรกที่พูดออกมา แม้ว่าเขาจะไม่อยากไปไหนแต่ตอนนี้เขามีเครื่องมือสื่อสารแล้ว หากว่า…หากว่าเขาเริ่มชีวิตใหม่ได้ เขาอาจจะพอคู่ควรในการกลับมาหาคริสได้หลังจากนี้ เขาจะพยายามสร้างตัวเพื่อไม่ให้อายใคร อีกอย่างเมืองนี้รัฐนี้มันดูจะแพงเกินไปที่จะอาศัยอยู่ เขาละเบื่อกับเมืองที่คนเยอะแยะและ

“ไม่!” เขาเงยหน้าขึ้นมาจากความคิด เขาและเจมส์ต่างจ้องไปที่เบนด้วยความฉงนไม่ต่างกัน

“นายบอกมาตลอดนะเบนว่านายอยากจะไปให้พ้นๆ เมืองนี่” เจมส์เริ่มพูดขึ้นมา

“ฉันไม่อยากไป…” เบนตอบกลับ แส่หน้าไปทางอื่น “ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วไง รัฐนี้ก็ดีอยู่แล้ว หาอาหารก็ง่าย ที่อยู่ก็เยอะ งานก็เยอะ” ทอมอ้าปากกับพี่ชายเขาที่จู่ๆ ก็เปลี่ยนมาไม่อยากไปซะอย่างนั้น เขาและเจมส์หันมามองหน้ากันและคิดว่าจะต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ

“ที่อยู่เยอะ ใช่…และนายไม่คิดบ้างหรือว่าค่าเช่ามันเท่าไรเบน แค่ห้องรูหนูนี่ก็หลายเหรียญเข้าไปแล้ว เราจะไม่ขายตัวแล้วนายเคยบอกว่าถ้าเราเก็บเงินตั้งตัวได้เราจะไปใช้ชีวิตปกติ ซื้อบ้านเป็นของตัวเอง” ทอมรีบเข้าไปห้ามยามที่เจมส์เริ่มขึ้นเสียง เจมส์เป็นคนใจร้อนและเขาไม่อยากให้พี่เขาสองคนต่อยกัน

“ก็ฉันไม่อยากไปจากที่นี่! ฉันไม่อยากไป ถ้าฉันไป-” เบนเงียบไม่ยอมพูดต่อ จนเขาสองคนมองหน้ากัน

“ฟังนะเบน พี่ต้องบอกเรา บอกว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น พี่มีข่าวเข้าออกสถานีตำรวจเป็นว่าเล่น และมาตอนนี้มีโอกาสก็ไม่อยากจะไป ตำรวจพวกนั้นทำอะไรพี่?? หรือที่พี่อยากจะอยู่ที่นี่เพราะอยากโดนจับง่ายๆ” ทอมถามออกมา ตัดพ้อนิดๆ เพราะหากเบนไม่ไปพวกเขาก็จะไม่ยอมไป เบนไม่ได้ตอบคำถามของเขาเพียงแค่แส่หน้าหนี บางอย่างทำให้เขารู้ว่าเบนจะต้องมีปัญหากับตำรวจแน่นอน

พวกเขาคงต้องคุยกันอีกยาว…

 

/*/

 

คริสรีบลงจากรถของเขามาหาชายหนุ่มที่เขาเฝ้าคิดถึงและอยากจะเจอมาหลายต่อหลายวัน ทอมหายไปและส่งข้อความมาบอกเขาว่าตอนนี้ทอมจะย้ายไปยังเมืองใกล้เคียงแทน ซึ่งห่างจากที่นี่ประมาณ 2 ชั่วโมงกว่า เขาใส่เพียงเสื้อยืดกางเกงยีนต์ เลิกคิ้วมองกลุ่มคน 3 คนที่นั่งอยู่ตรงม้านั่ง มีกระเป๋าเป้กันคนละใบและเขาที่เห็นทอมเป็นคนแรก อีกฝ่ายยิ้มหวานให้เขาและลุกขึ้น คริสเองก็ดีใจไม่แพ้กันจนรีบเดินเข้าไปหา กอดทอมแรงๆ หนึ่งทีให้หายคิดถึง

“..นายไปเอาอะไรจากไหนมาเนี่ยทอม” ร่างสูงเจ้าของผมสีทองหันมาหาคนตัวเล็กกว่า เจ้าของผมสีน้ำตาลยาวนิดๆ ที่กำลังบีบๆ แขนเขาอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นพี่ชายทอมสองคนที่ทอมเคยเล่าให้เขาฟัง   คริสยิ้มให้คนตัวเล็กดวงตาสีอ่อนและอีกคนที่ยืนกอดอกอยู่ห่างออกไป

“ผมคริส ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” เขารีบแนะนำตัว

“รู้อยู่แล้ว คนที่คุยกับทอม…ยิ้มให้โทรศัพท์ทั้งวัน” เจมส์เลียริมฝีปากขำๆ มองน้องชายคนเล็กที่หน้าแดงกระแอมหันไปทางอื่น

“ฉันจะขับรถพาพวกนายไปเอง”คริสหยิบแผนที่มาจากเบนที่ยื่นให้ ทอมเล่าให้เขาฟังว่าพวกเขาตัดสินใจย้ายไปเมืองข้างๆ แทนนั่งเครื่องบินไปรัฐอื่น เช่าคอนโด 3 ห้องนอนอยู่โดยหารเงินกัน คริสเองก็ดีใจที่ทอมจะเลิกทำอาชีพแบบนั้น ใครก็ตามจะได้ไม่มีโอกาสลวนลามทอมของเขาอีก ร่างสูงคิดกรุ่มกริ่ม วันนี้เขาแอบคนรับใช้มาโดยขับรถมาเอง เขาอยากจะทำตัวดีต่อครอบครัวของทอมด้วย เริ่มด้วยการช่วยทั้งสามคนขนของเข้าไปหลังรถแวนของเขา และเปิดประตูให้คนที่ชื่อเบนก่อน ทั้งสองคนกล่าวขอบคุณเขาเมื่อทั้งหมดขึ้นรถ คริสหันมาหาทอมที่ยืนอยู่ข้างเขา อีกฝ่ายมีสีหน้าที่ดีขึ้น อมยิ้มอายๆ มองเขาและหลบตา บางอย่างมันยิ่งกว่าทำให้เขาได้ยินเสียงภูเขาระเบิดอยู่ในหัว

“..ขอบใจนะที่ช่วย” ทอมเอ่ยปากบอกเบาๆ ดวงตาสีเขียวอมฟ้าเหลือบขึ้นมองคนตัวสูง ใบหน้าหล่อคมคายกับเส้นผมที่รวบไว้หลวมๆ คริสออกปากช่วยพาพวกเขาไปทันทีที่บอกว่าจองห้องเอาไว้ที่เมืองข้างๆ แน่นอนว่าเขาไม่ได้คุยหรอก เบนต่างหากที่คุย และเราก็เช่าคอนโดอยู่กันไปก่อน รอทำงานเก็บเงินได้มากกว่านี้ก็จะซื้อบ้านเสียที

“ฉันยินดี ฉันอยากช่วยนาย ช่วยทุกๆ อย่างแค่เพียงนายเอ่ยปาก” คริสตอบกลับ “แค่นายบอกว่าจะเลิกทำอาชีพนั้นฉันก็พอใจแล้ว นายบอกเสมอว่านายอยากจะเริ่มต้นใหม่” ทอมมองคนที่กระซิบบอกเขา คริสเป็นผู้ชายที่ดีเหลือเกิน ทั้งสุภาพ น่ารัก แล้วยังไม่รังเกียจเขาอีก แบบนี้แล้วจะเป็นไปได้ไหมนะที่พวกเขาจะลอง…เดท หรือคบกัน ทอมยิ่งหน้าแดงกับความคิดตัวเอง เขาก้มหน้าพยายามตั้งสติแม้ว่าจะใช้มือเอื้อมไปจับมือคริสเอาไว้เบาๆ ก็ตาม

“….” ร่างสูงยืนตัวแข็งทื่อเมื่อทอมจับมือเขา เขาเพียงแค่จับตอบและยืนนิ่งๆ กันอยู่แบบนั้น หัวใจเต้นรัวกับคนน่ารักที่ต่างกับก่อนหน้านี้ลิบลับ เขารู้อยู่แล้วว่าทอมเป็นคนขี้อาย เขารู้อยู่แล้วและไม่คิดว่า…มันจะน่ารักและมีผลต่อหัวใจดวงน้อยๆ ของเขามากแบบนี้ คริสสูดหายใจเข้าลึกๆ

“…ขอโทษนะครับคุณคู่รักตรงนั้น วันนี้เราจะได้เดินทางไหมหรือจะต้องรอให้พวกนายแต่งงานกันก่อนถึงจะได้ไปจัดบ้านใหม่” ร่างสูงสะดุ้งเฮือกกับเสียงเล็กๆ รู้ทันของเบนที่ดังขึ้นมา เขารีบปล่อยมือจากทอม หันกลับไปทำให้เห็นเจมส์ที่ยิ้มยักคิ้วให้เขา และส่งเสียงร้องเพลงแต่งงานล้อมา เขากระแอมไออย่างทำอะไรไม่ถูกนัก เหล่าตัวแสบพวกนี้ทำให้คนระดับเขาเขินจนไปไม่ถูกเลย

 

/*/

 

“…ที่นี่สวยมากเลยรู้ไหม” คริสทักขึ้นมาเบาๆ มองทอมที่หันมามองเขาและยิ้มให้ ร่างสูงเนียนนั่งลงข้างๆ แทน เขาจัดการเรื่องห้องพักช่วยเบนกับเจมส์อยู่ ห้องไม่ได้กว้างขวางอะไรมากมายนัก และเฟอร์นิเจอร์ก็ยังไม่มีเท่าไร แต่โดยรวมถือว่าเยี่ยมมาก ทอมออกหาซื้ออะไรทานเขาจึงตามออกมาเมื่อทุกอย่างลงตัวแล้ว อีกฝ่ายนั่งอยู่ที่สวนสาธรณะ นั่งนิ่งๆ มองถนนฝั่งตรงข้ามที่มีรถยนต์กับเสียงของผู้คน

“ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้” ทอมเริ่มพูด “นายรู้ไหมว่าพวกเราอยู่กันอย่างค่อนข้างลำบากมาก ราคาข้าวของที่แพงและ..รายได้ก็ไม่ได้ดีมากนัก เบนเคยพูดเสมอว่าวันนึงเราจะย้ายออกมาและจะมีชีวิตที่มีความสุข” เขาเอื้อมมือไปจับมือทอมเอาไว้ ยกขึ้นจูบเบาๆ พยายามให้กำลังใจคนตัวเล็กกว่า

“ฉันดีใจที่นายออกมาได้ ชีวิตแบบนั้นไม่มีความสุขหรอก มันอันตราย” คริสเสริม

“อ่อ…นี่เป็นคำพูดของคนที่พยายามเสนอเงินเลี้ยงต้อยฉันหรือเนี่ย” คริสอ้าปากพยายามปฎิเสธเป็นการใหญ่ ทอมมองคนตัวสูงที่ท่าทางลนลานต่างกับขนาดตัวและหน้าตาน่าเกรงขาม เขาหัวเราะเบาๆ

“ชีวิตฉันดีขึ้นก็เพราะนายนะคริส…นายเป็นลูกค้ารายใหญ่เลย” เขายังคงแซวไม่เลิก ยกยิ้มกรุ้มกริ่มมองร่างสูงที่ยิ่งหน้าแดง

“นายคิดว่าจะเป็นไปได้ไหมถ้าหากว่า…” คริสกระแอม เขาเริ่มต้นรวบรวมความกล้า เขาอยากจะขอทอมเดทและในเมื่ออีกฝ่ายเลิกปฎิเสธเขาแล้ว บางทีอาจจะมีหวังก็ได้ แน่นอนว่าครั้งก่อนๆ หน้านี้เขาไม่ค่อยประสบความสำเร็จนัก และก็เผลอใจไปกับการยั่วของทอมในหลายต่อหลายครั้ง แต่ครั้งนี้หากว่าพวกเขาคบกันล่ะก็ เขาจะเอาเรื่องอย่างว่านั่นไปเป็นเรื่องหลังสุดเลย และเขาจะต้อง…ทำให้ทอมรักเขาให้ได้

“ถ้าหากว่าเรา-”

“คริส ตรงนั้นมีร้านเบอร์เกอร์ลองไปทานไหม” ทอมรีบพูดขึ้นขัดคอคนตัวสูง เขาพอรู้และว่าคริสจะพูดเรื่องอะไร และมันน่าอาย!! น่าอายเกินกว่าเขาจะตอบรับ หรือยอมรับ… คริสเป็นคนที่รวยมากและหน้าตาดี หล่อ สุภาพ ซื่อๆ เหมือนหมีตัวโตน่ากอด แน่นอนว่าจะต้องมีผู้หญิงดีๆ เข้ามาหาทุกรูปแบบ แล้วเขาจะไปเป็นตัวเลือกอะไรได้ล่ะ ถึงแม้คริสจะดีกับเขาแต่มันก็ยังอายอยู่ดี ทอมรีบลุกพรวดขึ้นยืนซ้อนใบหน้าแดงๆ

“ได้สิ ได้แน่นอนทอม” คริสรีบลุกขึ้นตาม เขาหน้าแดงไม่แพ้กัน ทำไมกับทอมความกล้าบ้าบิ่นที่เขาเคยมีจึงหดหายไปขนาดนี้

ร่างสูงเดินตามคนที่ก้มหน้าก้มตาก้าวฉับๆ ไปตามทางเดิน จะเป็นอะไรไหมนะหากเขาจะพาทอมไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้มันดีกว่านี้ อีกฝ่ายยิ่งตัวเล็กๆ อยู่ ถ้าหน้าหนาวมาล่ะก็จะทำยังไง คริสรีบเดินตามประกบทอมเอาไว้ เขาถือวิสาสะจับมือนุ่มกุมเอาไว้ ทอมไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่กุมมือเขาตอบ เดินไปตามทางเดินด้วยกันจนเกือบถึงร้าน

อากาศดีๆ ในตอนกลางวัน ผู้คนที่ค่อนข้างพลุกพล่านเล็กน้อย เขาจับทอมให้เดินเข้ามาใกล้มากขึ้น ต่อแถวที่เข้าคิวซื้อของในร้าน คาดว่าคนคงจะเยอะพอสมควรเลย ร่างสูงขมวดคิ้วนิดๆ แต่ก็ยอมยืนรออยู่ตรงนั้น อุ่นใจไม่น้อยที่ได้มาเที่ยวกับทอมบ้าง ได้ทำอะไรธรรมดาๆ ด้วยกัน

ทอมยืนรอคริสจ่ายเงินข้างๆ เคาน์เตอร์ เขายืนกอดอกมองสำรวจไปเรื่อยๆ ที่นี่ก็ดีแต่แค่ว่าคนเยอะจนทานที่ร้านไม่ได้ ดวงตาสีสวยหันไปเจอใบประกาศเล็กๆ ที่แปะเอาไว้จึงทิ้งคนตัวสูงและเดินเข้าไปอ่านใกล้ๆ แทน ดวงตาโตขึ้นมาด้วยความหวังเมื่อมันเป็นประกาสรับสมัครงานอย่างด่วน เขียนด้วยลายมือคาดว่าน่าจะของเจ้าของร้านที่คิดเงินให้คริสอยู่ เขาจึงรีบดึงใบออกมาและเดินกลับมาที่คริส

“…ผมสั่งหอมทอดสองถุง อันนี้มีถุงเดียวเอง” คริสบอกเจ้าหล่อน ทำให้เธอรีบดูใบเสร็จและขอโทษเขาเป็นการใหญ่ คริสเองก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาค่อนข้างเห็นใจเพราะเธอทำงานที่เคาน์เตอร์อยู่คนเดียว

“ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันมองเป็นเลข1..ตอนนี้ที่ร้านยุ่งมาก คนประจำลาออกพร้อมกันสองคนและไม่มีคนมาเพิ่มเลย” เธอบอกระหว่างหันไปหยิบกล่องหอมทอดให้เขา

“ขอให้คุณได้คน-”

“เฮ้… ที่คุณแปะไว้ตรงนั้น ผมสมัครงานได้ไหม ทำได้ทุกตำแหน่ง ผมพึ่งย้ายมาเมืองนี้ อยู่บล็อกห่างออกไปนี่เอง” คริสยอมหยุดพูดกับทอมที่รีบแทรกเข้ามาตรงกลาง เธอมองหน้าเขาสลับกับทอม แต่ในที่สุดเธอก็ยอมยิ้มออกมา

“แน่นอน…เราจะคุยรายละเอียดกันแน่ๆ ทิ้งเบอร์นายไว้หน่อยนะ ฉันจะโทรหาแน่นอน”

 

/*/

 

คริสนั่งคอตกอยู่หน้าร้านระหว่างที่ทอมอยู่ด้านในเพื่อคุยกับเจ้าของร้าน รายละเอียดงาน อื่นๆ อีก และเขาที่ยิ่งถอนหายใจหนักกว่าเดิมเพราะว่าไม่มีโอกาสขอทอมเดทเสียที อีกฝ่ายไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาเลย ไม่ยอมเปิดช่องว่างยังกับรู้อย่างไรอย่างนั้นว่าเขาจะขอเดท ก็บ่ายเบี่ยงเสียทุกที

หรือว่าแท้จริงแล้วทอมจะไม่ชอบเขา??

ยิ่งคิดร่างสูงก็ยิ่งกลุ้มอกกลุ้มใจ เขาถอนหายใจอีกครั้งระหว่างนั่งแกร่วอยู่ด้านหน้า อากาศหนาวๆ ในยามกลางคืนทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อยากจะจับมือทอมจัง เดียวคืนนี้เขาก็ต้องขับรถกลับบ้านแล้วนะ ทำไมทอมถึงไม่เปิดโอกาสให้เขาเลย คริสเบ้ปากแต่ก็ต้องเด้งตัวลุกพรึ่บเมื่อได้ยินเสียงประตู เขาหันมามองด้านหลังทำให้เห็นว่าทอมเดินออกมาแล้วด้วยท่าทางหงอยๆ

“เกิดอะไรขึ้นหรือทอม? เธอไม่รับหรือ?” เขารีบถามและเดินไปหา มองเข้าไปในร้านแต่ก็รีบดึงทอมเข้ามาใกล้ๆ แผ่วเบา

“ฉันจะเข้าไปช่วยพูดบอกว่านายนะเยี่ยมแค่ไหน” เขารีบบอก แทบจะวิ่งเข้าไปแต่ทอมก็รั้งเขาเอาไว้

“…เธอบอกว่าฉันไม่มีประสบการณ์เลย และก็พึ่งย้ายมาด้วย และค่าแรงเธอก็ไม่ได้สูงมากมายกว่าร้านอื่นๆ” คริสยิ่งใจแป้วกับน้ำเสียงหงอยๆ ของคนตัวเล็กตรงหน้า เขาดึงทอมมาใกล้กว่าเดิมกอดเอาไว้และบอกว่าไม่เป็นไร

“เธอเลยบอกว่า ให้มาก่อนร้านเปิดเพื่อเรียนรู้งานและเป็นผู้ช่วยกุ๊กไปก่อน” คริสชะงักกับคนที่พูดต่อ เขาตาโตขึ้นมาก้มลงมองทอม รอยยิ้มเล็กๆ กับแววตาพราวระยับทำให้เขารู้ว่าเจ้าลูกแมวตัวแสบหลอกเขาได้อีกแล้ว คริสเผลอยิ้มกว้างและกอดทอมแรงขึ้นพอๆ กับที่ทอมกอดรัดเขา หัวเราะอย่างดีใจ

“แสดงว่านายได้งานแล้ว??? เยี่ยมมากทอม! ฉันรู้อยู่แล้วว่านายนะเยี่ยมที่สุด” คริสยิ่งรัดแน่นขึ้นจนคนตัวเล็กอุทาน

“เขาให้ชั่วโมงละ8$ก่อน หากว่าฉันทำงานดี เขาจะให้มาเป็นเคาน์เตอร์หรือเด็กเสิร์ฟช่วยงานเขา เธอน่ารักมาก” ทอมตอบกลับยิ้มๆ มองคนตัวสูงที่ดีใจไปกับเขายิ่งกว่าได้งานเองเสียอีก ทั้งลูบหน้าลูบหลังเขาเป็นการใหญ่และกอด..แค่กอด

“ฉันดีใจกับนายจริงๆ ทอม นายนะน่ารัก-” เขากระชากคอคนตัวสูงที่ไม่ยอมทำอะไรเขาซักทีลงมากดจูบแรงๆ ขบริมฝีปากหยักให้อ้าออกและเขาที่เป็นฝ่ายไล่ต้อนลิ้นร้อนยั่วๆ ยุให้คริสจูบเขาเสียทีและก็ใช้เวลาไม่นานเมื่อร่างสูงดึงเขาเข้าไปใกล้แล้วจูบมากยิ่งขึ้น จนไม่นานนักเขาก็เป็นฝ่ายตามและเริ่มหายใจไม่ทันในที่สุด ยกมือขึ้นโอบรอบลำคอแข็งแรง ดึงเส้นผมสีทองเบาๆ ให้คริสปล่อยเขา

“…รางวัล” ทอมเลียริมฝีปาก กระซิบบอกยามที่คริสถอนจูบ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาจะรักคนตัวสูงมากมายขนาดนี้

“คบกันไหมทอม” ชายหนุ่มชะงักกับน้ำเสียงทุ้มต่ำจากคนที่หลับตาอยู่ คริสค่อยๆ ลืมตาก่อนจะนิ่งลงไปพอๆ กับเขา พวกเขายิ่งหน้าแดงแม้จะจ้องหน้ากันอยู่แบบนั้น ใบหน้าห่างกันไม่มากนักแต่เขากลับยิ่งรู้สึกอยากจะวิ่งหนี….แม้ว่าจะอยากจับคริสมาจูบอีกครั้งก็ตาม

“ไม่ๆๆๆๆ หมาย..ถึงแบบ หายถึง…การเดท ฉันพยายามจะชวนนายออกเดทก่อน ถ้าหากว่าแบบว่าเราพอจะชอบพอกัน หรือๆ เดทมันไปได้ดีเราอาจจะพยายามจะจะ…จะ” คริสพูดออกมาเร็วปื้อ

“..ตกลง” ทอมตอบรับ พวกเขาเงียบกันไปอีกครั้ง ไม่มีใครพูดอะไรเพียงแค่จ้องสบตากันอยู่แบบนั้น ดวงตาคมกริบสีฟ้าที่จ้องตอบเขาเป้งอย่างไม่แน่ใจ ทอมอดยิ้มไม่ได้กับร่างสูงใหญ่ที่ประหม่ายิ่งกว่าเขาเสียอีก

“..ตกลงหรือ???” คริสทวน

“ใช่..ไม่ว่านายจะขออะไรก็ตกลง” คริสพยักหน้าอึ้งๆ กับคำตอบรับของคนตัวเล็ก ร่างสูงกำลังสติแตกและไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี เขาควรจะจูบทอมอีกรอบไหม? หรือว่าควรจะพาทอมกลับบ้านอย่างปกติสุข? หรือควรจะพาไปดินเนอร์ฉลองงานใหม่ก่อน??

“..ตอนนี้พี่ชายฉันสองคนอยู่ที่บ้าน คิดว่าเราคงจะไปจู๋จี๋ที่นั่นกันลำบาก…ถ้าเป็นที่รถยนต์ของนายก็ได้นะ” ทอมหรี่ตามองร่างสูงที่นิ่งค้างไปแล้ว เขาตัดสินใจเบียดตัวเข้าหายั่วๆ บอกเป็นนัยๆ กับคนที่ยังคงเหมือนจะช๊อกอยู่ นี่คริสรู้จักคำว่าฉวยโอกาสบ้างไหมนะ? ไม่เป็นไร คริสอายเขาทำเองก็ได้

“..ร-ร-ร-ร-ร-รถหรือ? ทำไมถึงไปที่รถ?”

“ครั้งนี้นายเป็นรถไง และฉันก็จะขับเอง นายแค่นั่งเฉยๆ…ปลดเกียรเอาไว้” ทอมลากนิ้วลงมายังหน้าท้องแข็งแรง ต่ำลงมายังเหนือเข็มขัดจนคริสเกรงท้องรับสัมผัสเขา เสียงคำรามเบาๆ ทำให้ทอมยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ เขามีความสุขในการยั่วคริส เพราะแน่นอนว่าคริสคือคนที่เขารักและคริสเองก็รักเขา

“แต่ว่า…เราพึ่งจะเริ่มเดทกันนะ” ทอมทำหน้ายุ่งกับคนตัวสูง

“เอากุญแจรถมา! ตามมาด้วย ไม่ยอมยังไงฉันก็จะปล้ำนาย” ทอมยื่นคำขาด และคริสเองก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายอมส่งกุญแจรถให้ แม้ทอมจะบอกว่าปล้ำเขาแต่ยังไงเขาก็ยังรู้สึกว่าวันนี้เขายังได้กำไรอยู่ดี กำไรมากด้วยและแบบนี้แล้ว วันนี้เขาจะมีสติพอจะขับรถกลับบ้านได้ยังไง

**********

จบแล้วสำหรับพาสคริสทอม

หวังว่าจะชอบและยังติดตามกันต่อไปนะคะ

บางทีทอมอาจจะยังโผล่ไปป่วนคู่อื่นก็ได้ อิอิ

ปล. เดียวจะมีของขวัญคริสสะมาสตามมานะคะฟฟ