[FIC] Hiddlesworth [Chris X Tom]#9 The Black Secret

ฟิคเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของผู้แต่ง

หรืออาจจะเป็นฟิคชั่นที่แปลมา

ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้ตัวละครเสื่อมเสียใดๆทั้งสิ้น

อ่านเพื่อความบันเทิง นะแจ๊ะ

My Tumblr : http://jrashiddlesworth.tumblr.com/

FB : https://www.facebook.com/yujean.rasmason

Twitter : https://twitter.com/YuJeanN

Exteen : http://rasmason2.exteen.com

Page : https://www.facebook.com/hiddlesworthfangirl?ref=hl

Wordpess : https://jrasmason.wordpress.com

C : Chris H. X Tom H.

R : M

G : Romantic ,

L : Thai

W : Yujean Rasmason

********************************

“..ทอม ทำใจดีๆไว้นะ นายจะต้องไม่เป็นอะไร” คริสกระซิบเสียงแผ่วระหว่างจูบภรรยาของเขาแรงๆที่หน้าผาก ห่อร่างกายของทอมเอาไว้ด้วยผ้าอบอุ่นทั้งหมดที่เขาสามารถหาได้ เสื้อผ้าพวกเขากองไว้มุมหนึ่งในรถม้า คริสเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงแห้งๆซักตัว เขาไม่ห่วงอะไรเลยในชั่วชีวิตนี้ยิ่งกว่าการเห็นภรรยาของเขาหมดสติไป…ทอมเกือบจะตายในวันนี้ เกือบจะจมน้ำไป แม้ในนั่นมันจะมืดน่ากลัว แต่ร่างสูงไม่กลัวเลยที่จะกระโดดลงไปเพื่อพาทอมกลับขึ้นมา กอดอีกฝ่ายเอาไว้ในอ้อมกอดเพื่อรักษาความอบอุ่นให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ลมหายใจเบาๆของทอมยิ่งทำให้ร่างสูงห่วงหนักกว่าเดิม

พวกเขาอยู่ในรถม้าเพื่อตรงออกไปจากที่นี่ทันที ไปที่ไหนก็ได้ที่จะไม่มีอันตรายใดเข้าใกล้ทอมอีก เจ้าตัวแสบของเขา กล้าดียังไงถึงได้ใช้ตัวเองเป็นเหยื่อเพื่อปกป้องเขาและหยิ่งเกินกว่าจะเป็นเครื่องมือต่อรอง วงแขนแข็งแรงกระชับชายหนุ่มไว้แน่นแนบอก และยังคงพรมจูบอยู่แบบเดิม เขาปล่อยให้ไมเคิลอยู่ที่นี่เพื่อสะสรางงานที่เหลือแทนที่เขา จับซาแทนกับพวกได้ทั้งหมด บางส่วนก็คือตายนั่นเอง เขาไม่สนว่าคนจะต้องการตัวดยุกหรือไม่ ชายหนุ่มเพียงสนแค่ว่า เขาจะต้องหาที่พักพิงให้ทอมให้ได้ จะต้องพาทอมไปให้ไกลจากเรื่องเลวร้ายทั้งหมด ให้อีกฝ่ายได้พักและเขาจะอธิบายทุกๆอย่างเอง

เวลาผ่านมานานจนเช้าของอีกวัน คริสเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เขาเลือกที่จะเดินทางต่ออย่างไม่ยอมพักผ่อนหรือแวะที่ไหนๆ ไล่พวกทหารหลวงให้กลับไปช่วยไมเคิลแทน เขาเพียงแค่อยากนั่งรถม้าธรรมดาเงียบๆเพื่อเข้าไปในเมือง อย่างน้อยเขาคิดว่าอาจจะพอแวะที่เมืองของไมเคิลได้ ที่นั่นมีที่พักเยอะแยะ รวมทั้งธนาคารด้วย เขาต้องการเบิกเงินเพราะตอนนี้เงินของเขาก็เหลืออยู่ไม่มากนัก เสื้อผ้าหรือข้าวของต่างๆก็ไม่ได้เอามาเลย คริสถอนหายใจยาวมองคนที่ยังหลับอยู่ เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทอมจะตื่นขึ้นมาเพื่อบอกเขาว่าจะไม่เป็นไร

/*/

“ทอม หนาวไหม” ดวงตาสีเขียวตวัดมองคริสผู้เป็นสามีของเขา จ้องชายหนุ่มเป้งไม่ยอมตอบอะไรออกมา ตอนนี้พวกเขาอยู่ในเมืองๆหนึ่งซึ่งได้ยินจากคริสว่าใกล้ถึงเมืองหลวงแล้ว คริสบอกว่าพวกเขาจะพักผ่อนที่เมืองนี้ก่อน แม้ตามจริงทอมจะไม่ได้บอกไปว่าเขาแอบได้ยินที่คริสคุยกับคนเลี้ยงม้า เจ้าของรถม้าที่มาส่งพวกเขาว่า…เจ้าตัวไม่มีเงินพอที่จะไปเมืองหลวง ทอมเองก็ทำได้แค่เพียงยืนอยู่ห่างๆเท่านั่น บรรยากาศตอนกลางคืนแน่นอนว่ามันช่างหนาวเหน็บจนบาดผิว ทอมยังคงใส่เสื้อผ้าสองสามชั้นกับผ้าคลุมตัวใหญ่ ต่างกับคริสที่มีแค่เสื้อสีขาวกับกางเกงหนังสีดำเท่านั่น

“ฉันอยากคุยเรื่องของเรา…เรื่องในวันนั้น ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ทอมตัดสินใจหยุดเดิน เงยหน้ามองคริสที่ยังคงมองตรงมาที่เขา และนี่ก็เป็นเรื่องเดียวที่เขาสนใจจริงๆ จงใจมองข้ามเรื่องที่คริสพาเขาเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย แม้จะมืดมากแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะไปที่พักกัน ทอมรู้ตัวดีว่าเขาทนได้ถึงความจริงที่ว่าพวกเขาไม่มีเงินพอจะจ่ายค่าที่พัก

“ฉันจะเล่าให้นายฟังเอง หลังจากที่เราเจอธนาคาร”คริสตอบกลับ ทอมไม่ดีใจเลยที่ได้ยินคำบอกปัดอีกครั้ง จงใจดึงคริสให้หยุดเดินแล้วหันกลับมามองเขา ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนยืนอยู่ริมถนนในยามวิการทที่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟบ้างเล็กน้อยจากบ้านเรือนและแสงจันทร์ รถม้าบางคันที่ผ่านไปมา คริสยังคงเลียริมฝีปากมองเขา

“ฉันคิดว่ามีหลายเรื่องเกินไปที่เราต้องคุยกัน” ทอมกระซิบ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าคมของสามีแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหล่าที่ตอนนี้ดูเหนื่อยล้าเหลือเกิน คริสจับมือเขาขึ้นไปจูบแรงๆ เจ้าตัวยอมพาเขาเดินมาที่สวนเล็กๆซึ่งมันมีม้านั่งเอาไว้รองรับการชมสวนของพวกคนชั้นสูงในยามกลางวัน อดคิดไม่ได้จริงๆว่าพวกเขาอาจจะต้องนอนแถวนี้ในคืนนี้

“..ฉันไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี”คริสเริ่ม

“เริ่มจากการบอกฉันมาตรงๆ ว่าจริงๆแล้วนายเป็นใครกันแน่…เรื่องที่เราผ่านมาด้วยกันมันเพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ว่าต่อให้นายเป็นท่านบารอนหรือโจรป่า ทหารรับจ้าง ฉันก็จะยืนยันว่าจะอยู่ข้างๆคุณเอง” ทอมพูดอีก เขายังคงจับมือคริสเอาไว้เพื่อยืนยันว่าเขาไม่กลัวคำตอบ แม้ว่าคริสจะบอกว่าตัวเองเป็นแค่นักเล่นดนตรีตกอับเขาก็ยังรับได้

“..ฉันไม่ใช่บารอน” ทอมหัวใจหล่นวูบ แต่ก็พยายามรักษาสีหน้า “…จริงๆแล้วยศฉันคือดยุก”

“…”

“ฉันขึ้นเหนือเพื่อไปทำงาน ฉันเป็น…หนึ่งในองค์รักษ์ส่วนตัวของคิง เหมือนกับไมเคิล เราสงสัยถึงแผนการบางอย่างของซาแทน เขาทำตัวแปลกไป ส่องสุมกำลัง คิงแกรงว่าเขาจะตีเมืองหลวงและทำให้ประชาชนได้รับอันตรายไปด้วย ฉันเลยได้รับหน้าที่เพื่อมาสืบเรื่องนี้ แล้ววันนั้นฉันไปผิดทาง…ที่ฉันขี่ม้าไป ฉันไม่เห็นป้ายนั่นก็เลยเลี้ยวเข้ามาในเมืองนาย พยายามหาที่หลบฝน…” ทอมรู้สึกสมองอื้อจนเขาไม่มีสมาธิที่จะฟังคริสพูดเลยซักนิด หัวเขากำลังจดจ่ออยู่เพียงไม่กี่เรื่อง…ไม่ใช่เรื่องว่าคริสเจอพายุหนักยังไงบ้าง

ดยุก หรือ..?

พระเจ้าช่วย…. คริสกำลังหมายถึงขุนนางยศสูงที่มีเพียงไม่กี่ตระกูลหรือเปล่านะ ถ้ามันใช่ดยุกเดียวกับที่เขาคิดละก็..นี่มันก็ช่างเป็นเรื่องชวนเสียสติ คริสกำลังพูดถึงหลายๆเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ คิงหรือ? ภารกิจหรือ? อะไรกัน ทำไมคริสถึงพูดเรื่องบางอย่างที่มันห่างไกลจากสิ่งที่เขาคิดในหัวมาตลอดแบบนี้ ทอมยิ่งไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขายังคงจ้องมองใบหน้าคมแบบนั้น ไม่รู้จะแสดงกริยาเช่นไรหรือว่าพูดอะไรออกมาดี

“…ท่านเป็น..ดยุกหรือ” คริสหยุดพูดชั่วขณะมองชายหนุ่มที่อ้าปากจ้องเขา

“ใช่…แล้วนายก็เป็นดัสเชส” ทอมยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ เขาผลุดลุกออกจากเก้าอี้เด้งถอยหนีทันทีแต่คริสก็รั้งมือเขาเอาไว้จนทอมไม่อาจจะขัดขืนได้

“ฉันจะเป็นดัสเชสได้เช่นไรในเมื่อฉันแต่งงานกับลอร์ดฮันท์ ฉันควรจะมียศแค่…ลอร์ด”ทอมพยายามอธิบายสิ่งที่ตัวเองเข้าใจแต่คริสกลับส่ายหน้าปฎิเสธ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอีกฝ่ายกล้าโกหกเขาแบบนี้ ทั้งความรู้สึกโล่งอก ดีใจและเสียใจราวกับตีกันยุ่งในหัวของทอม

“ไม่ทอม ฉันไม่ใช่บารอนแต่เป็นระดับสูงกว่านั้นมาก” คริสพยายามยิ้มเพื่อให้ทอมดีขึ้น

“นายโกหกฉัน” ทอมยิ่งน้ำตาคลอ ความรู้สึกเบาในหัวนี้มันยิ่งกว่าการดีใจใดๆ อย่างน้อยที่สุด คริสก็ไม่ได้เป็นโจรหรือคนที่หลวงต้องการตัวไปตัดคอ ร่างสูงและอุ้งมือหยาบพยายามลูบๆไปตามต้นแขนให้เขาใจเย็น ทอมจึงยอมขยับเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น

“ฉันมีปราสาทที่ใหญ่มากจนนายไม่อาจจะจิตนาการได้ เมืองของฉันมีแต่ชาวบ้านที่รักใคร่กัน พวกเขาคงยินดีมากแน่ๆที่มีดัสเชสไปช่วยดูแล และคนในปราสาทจะยิ่งกว่าดีใจที่มีคนจัดการงานบ้านได้อย่างดีเยี่ยม” คริสกอดทอมเอาไว้แน่น ทอมเองก็กอดตอบอีกฝ่ายเช่นกัน

“ถ้าเช่นนั่นทำไมท่านถึงยังไม่กลับไป?…หรือว่านี้คือเมืองของท่าน” ทอมเอียงคอ

“…ฉันต้องไปเบิกเงินก่อน เงินของหลวงเพื่อจะได้มี…ติดตัว” คริสยังคงเลี่ยงที่จะบอกทอมว่าตอนนี้เขาไม่มีเงินติดตัวแล้ว มีเพียงไม่กี่เหรียณเงินและเขาเก็บเอาไว้เพื่อเป็นค่าอาหารของทอมในวันพรุ่งนี้หรือวันอื่นๆ หากว่าไมเคิลไม่กลับมาและเขายังหาเงินไม่ได้ละก็นะ

“ฉันดีใจที่นายไม่ใช่ทหารรับจ้าง”ทอมถอนหายใจ

/*/

“หมายความว่ายังไงที่ว่าเบิกไม่ได้!!!!” คริสทุบโต๊ะดังโครมเมื่อเขายังคงจ้องหน้าเจ้าหน้าที่เป้ง เขาสาบานต่อพระเจ้าได้ว่าเขามาเบิกเงินและฝากเงินที่นี้เป็นร้อยๆครั้ง ทุกครั้งที่มาเที่ยวเล่นเมืองของไมเคิล ไปยิงธนูด้วยกัน หรี่สาวบ้าง เล่นไพ่ พนันจนหมดเป็น1000ๆเหรียญเขาก็ไม่แคร์เพราะมันเปรียบเป็นเพียงเศษเงินของเขา ดวงตาคมจับลูกกรงแน่นมองคนที่มองเขาด้วยหางตามาจากอีกฝั่ง

“นี่ฟังนะ…ฉันมีเกียรติและยินดีจะตอบพวกชาวบ้านจนๆอีกครั้งว่า โทษของการปลอมเป็นขุนนางคืนการขัง…2คืน” คริสยิ่งขบกรามแน่นกับคนที่กล้าดียังไงถึงมากล่าวหาว่าเขาไม่ใช่ คนที่เขาเป็น

“ฉันขอสั่งให้นายเปลี่ยนคำพูดเดี๋ยวนี้!!! ฉันนี้และคือดยุคแฮมสเวิทธ์ คนสนิทของคิงเชียวนะ!!!” ร่างสูงยิ่งหน้าแดงด้วยความโกรธเมื่อเห็นอีกฝ่ายถอนหายใจ

“ท่านดยุกออกไปทำภารกิจ ทรัพย์สินของท่านทั้งหมดถูกดูแลด้วยคุณริชาร์ต กฎคือกฎ ไม่มีใบอนุญาตจ่ายเงินจากคุณริชาร์ตก็เบิกไม่ได้แม้เหรียญเดียว ไม่มีสารยืนยันจากทางการว่ากลับมาแล้วก็เบิกไม่ได้ ไม่มีเครื่องยืนยันตัวเองก็เบิกไม่ได้ ไสหัวไปซะ…นี่ดึกมากแล้ว” คริสกระชากคออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ผ่านลูกกรง เค้นคออย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เขาเหนื่อยมามากแล้ว และทอมกำลังรอเขาอยู่ แล้วมันเรื่องบ้าอะไรกันเขาถึงไม่อาจจะเบิกเงินของเขาได้!!!

ทอมหันกลับมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงโวยวายจากด้านหลัง เขากำลังนั่งรอคริสอยู่ที่ริมถนน ดวงตาสีเขียวโตขึ้นเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มร่างสูงผมทอมกำลังต่อสู้ขัดขืนอยู่กับทหารยามสองคน จนไม่นานนักคริสก็ถูกต่อยปากแล้วถูกโยนออกมาที่พื้น ทอมไม่รอช้ารีบเข้าไปหาทันที คุกเข่าข้างคนที่บอกแท้ๆว่าจะเข้าไปเบิกเงินเป็นพันเหรียญเพื่อให้เขาได้พักโรงพักแรมที่เยี่ยมที่สุดในเมือง

“ไอลูกหมาเอ้ย!!!” ทอมพยายามรั้งคริสเอาไว้ไม่ให้ขึ้นไปต่อยกับทหารหลวงที่มีไม้พลองครบมือแบบนั้น เขาพยายามพาคริสให้เดินกลับมา เช็ดหน้าเช็ดตาร่างสูงให้มากกว่าเดิมเพื่อบอกให้คริสตั้งสติเข้าไว้ มุมปากและแก้มสากที่ช้ำทำให้เขายิ่งเป็นห่วง

“เกิดอะไรขึ้น”ทอมถาม

“ไอพวกนั่นไม่ยอมให้ฉันเบิกเงินนะสิ มันหาว่าฉันปลอมเป็นดยุก ฉันน่าจะสั่งสอน” คริสตวัดสายตากลับมามองทอมที่ยืนข้างกายเขา ความรู้สึกผิดวาบทำให้ยิ่งอยากจะเข้าไปธนาคารอีกรอบ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าถ้าไม่มีเงินเขาคงไม่มีปัญญาหาห้องพักให้ทอมนอน แม้แต่เศษเงินตอนนี้มมันยิ่งกว่าสำคัญเสียอีก เขาจับมือทอมเอาไว้ นึกได้เมื่อมือสัมผัสกับแหวนที่อยู่บนนิ้วทอม เขารีบดึงแหวนออกจากมือเจ้าตัวแล้วกลับเข้าไปในธนาคารอีกรอบ นี้ไงละแหวนประจำตระกูลของเขา ลืมคิดไปได้ยังไง!!

“คริส!!!!” ทอมร้องเสียงหลงกับร่างสูงที่วิ่งขึ้นไปอีกครั้งแต่ก็ถูกทหารทั้งสองคนขวางเอาไว้ ร่างสูงถูกทุบเข้าที่ใบหน้าด้วยไม้พลองจนแหวนกระเดนลงมาจากมือ ตามด้วยคริสที่ถูกจับเอาไว้พร้อมกับเสียงเตือน เขาได้ยินว่าคริสกำลังทำตัวเป็นภัยและตั้งใจจะปล้นเงิน ทอมพยายามเข้าไปห้าม ทั้งร้องไห้และขอร้องให้ปล่อยตัวคริสไปแต่มันก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อทหารอีกจำนวนหนึ่งวิ่งมาทางพวกเขา

“อย่าทำร้ายเขา!! ฉันคือลอร์ดนะ เขาเป็นสามีฉัน เขาเป็นบารอน ได้โปรดอย่าพาเขาไป” ทอมพยายามใช้ร่างกายสูงๆของตัวเองเข้าขวางทางพวกทหารเอาไว้ น้ำตาคลออยากจะเข้าไปกอดคริส คริสเองก็เช่นกันที่พยายามสะบัดตัวให้หลุดเพื่อมาหาเขา แต่ทอมก็ถูกไม้พลองชี้มาที่ใบหน้าจนยอมหยุด

“เขาปลอมตัวเป็นขุนนาง ตั้งใจจะปล้นเงิน ทำรายคนของหลวง ขัดขืนการจับกุม…ถ้าหากอยากจะช่วย ไปที่ที่กุมขังแล้วกัน” ทอมบีบมือแน่นมองคริสที่ถูกยัดเข้าไปในรถม้าคันสีดำ แล้วหลังจากนี้เขาจะทำยังไง ถูกทิ้งไว้ในเมืองที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ คริสหลอกเขาอีกครั้งงั้นหรือ? ถ้าหากคริสเป็นขุนนางยศสูงขนาดนั้นจริงคงจะไม่ถูกจับกุมแน่ๆ หากว่า…คริสทำเพื่อเขางั้นหรอ ทอมเพียงแค่เดินกลับมาหยิบแหวนที่อยู่ที่พื้น เขาสวมมันเอาไว้ก่อนจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เขาไม่รู้อะไรอีกแล้ว เขาสับสน เขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่ออะไรต่อไปดี หากว่าคริสไม่ใช่ขุนนางแล้วเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องโกหกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกแบบนี้

/*/

เช้าวันต่อมา เขาไปเยี่ยมคริสมาที่สถานกุมขัง รับรู้ว่าถ้าหากอยากประกันตัวคริสออกมาเขาต้องจ่ายถึง300เหรียญ แน่นอนว่าเขามีติดตัวแค่ไม่มากนัก…อาจจะไม่พอค่าอาหารด้วยซ้ำ ทอมเดินเรื่อยๆมาจนกระทั้งถึงยังปราสาทหนึ่ง เขามั่นใจว่าเขาค่อนข้างร่อนเร่ทีเดียว คริสยังคงต้องถูกขังต่ออีก20วันเพราะเขาไม่มีค่าปรับ ซึ่งจากการขอร้องทหารให้ลดให้ แม้จริงๆเจ้าตัวจะต้องถูกขังต่ออีกเป็นเดือน ทอมเงยขึ้นมองยังตัวปราสาท เขารู้จากชาวบ้านว่าที่นี้จะพอมีงานให้เขา ทอมสามารถเลี้ยงม้าและทำอาหารได้ บางทีอาจจะพอมีงานให้เขาทำ ทอมเม้มปากแน่น เขารวบรวมความกล้าเพื่อเคาะประตูด้านนอก หวังว่าจะพอมีคนได้ยินบ้าง

“เจ้ามาทำอะไรที่นี้”ทอมหันกลับมาทันที เขาพึ่งสังเกตเห็นรถม้ามาเทียบจอดและชายหนุ่มคนหนึ่งที่ลงมาจากรถ เขายังคงมองจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่กลัวเกรงเพราะเหตุใดเขาจะต้องกลัว ในเมื่อเขาเองก็มียศขุนนางเช่นเดียวกัน ดวงตาคมกริบสีฟ้าอ่อนยังคงจ้องมองมาที่เขา

“ฉัน…อยากจะขอพบเจ้าของปราสาทนี้ เพื่อขอความเมตตาหากว่าจะมีงานให้ทำ”ทอมตอบกลับไปทันที อีกฝ่ายยังคงหรี่ตามองเขาแต่ก็ก้าวเดินเข้ามาใกล้

“นายไม่รู้หรือว่าท่านเคาร์ทออกไปทำงานตามคำสั่งของท่านดยุกแฮมสเวิท์ธ” ทอมเม้มปากเพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องอะไร ทอมเพียงแค่แส่มองไปทางอื่น

“แต่งตัวแบบนี้…นี่มันเสื้อของทหารหลวง ได้มันมายังไง” ทอมตวัดสายตากลับมามอง

“ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาอธิบายท่าน”ทอมตอบกลับไป อีกฝ่ายเพียงแค่เลิกคิ้วเท่านั่น

“นายไม่ใช่คนที่นี่…ไม่คุ้นหน้า ไม่รู้จักเจ้าของปราสาท ใส่ชุดของทหารแต่ผ้าคลุมกลับดูมีราคา เป็นไปได้ไหมหากว่ากำลังพยายามวางแผนปล้นปราสาท” ทอมเชิดขึ้นอย่างถือดี

“ฉันไม่จำเป็นต้องลดศักดิ์ศรีเพื่อทำตัวเช่นนั่น” ทอมตอบกลับไปเสียงกร้าวอย่างถือตัว เขามองคนที่ดูจะสูงกว่า แต่งตัวดีกว่าแต่บางอย่างมันทำให้เขาค่อนข้างคุ้นเคย ตราตรงนั่นที่อกเสื้อสีน้ำเงินที่คนตัวสูงใส่ อีกฝ่ายยังคงมองเขาอย่างเพ่งพินิจไม่ละสายตา

“บอกมาว่านายชื่ออะไร” ทอมไม่ยอมตอบ

“บอกนามของนายก่อน นั่นคือมารยาท” เขาเห็นคนตัวสูงเลิกคิ้ว

“ริชาร์ต พ่อบ้านและสหายคนสนิทของท่านดยุกแฮมสเวิทธ์” ทอมมองอีกฝ่ายนิ่ง เขากำลังคิดว่าจะแนะนำตัวตอบกลับดีไหม หรือจะแอบหนีไปจากตรงนี้ดี จึงไม่ทันสังเกตสายตาคมที่จ้องต่ำลงมาที่มือของเขา ทอมเผลอร้องออกมาเมื่อชายหนุ่มกระชากมือเขาไปแล้วจ้องแหวนเขาเป้ง

“…ปล่อย ฉันขอเตือน”ทอมขืนมือกลับ

“นายได้แหวนวงนี้มาได้ยังไง” ริชาร์ตถามเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเคร่งขรึมราวกับกำลังจะบีบคอเขาหากว่าเขาตอบคำถามผิดไปแม้คำเดียว ทอมกระชากแขนตัวเองกลับมาได้ในที่สุดแล้วยังคงเชิดอย่างไม่ยอมเช่นเดียวกัน

“นี่คือแหวนของสามีฉัน!! มันไม่ใช่ธุระอะไรของนาย ฉันขอลา” ทอมหันหนีทันทีตั้งท่าจะเดินไปแต่ก็ถูกขวางเอาไว้

“แล้วเจ้าของแหวนอยู่ที่ไหน”  ริชาร์ตถามเขาต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแม้จะปิดบังแววกังวลไม่ได้เลย

“…เขาถูกขังอยู่ นั่นคือเหตุผลที่ว่าฉันจะต้องหางานทำเพื่อหาเงินไปจ่ายค่าประกันตัวเขานะสิ” แม้ทอมจะนึกอายแต่หากว่านี้คือความจริง เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยคริสออกมาให้ได้ แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือทำไมอีกฝ่ายถึงต้องทำหน้าซีดราวกับเห็นผีเช่นนี้กันด้วย เจ้าตัวดูไม่สบายเอามากๆจนทอมเผลอขยับตัวไปช่วยงงๆ

“…ท่านดยุกถูกขัง ส่วนดัสเชสคนใหม่ก็ต้องมาทำงาน…พระเจ้าช่วย” ทอมขมวดคิ้วมองคนที่บนพึมพำอะไรบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจเอาซะเลย แต่กว่าจะได้ทำอะไรเขาก็ถูกลากไปที่รถม้าเสียแล้วพร้อมกับริชาร์ตที่รีบสั่งคนเป็นการใหญ่ให้ไปที่สถานกุมขัง

“ปล่อยฉัน ฉันขอเตือน!!” ทอมพยายามปีนลงจากรถเคืองๆ

“ยัวเกรส…กรุณานั่งอยู่เฉยๆด้วยครับ กระผมจะพาไปหาท่านดยุกเดี๋ยวนี้และ” ริชาร์ตพูดจบก็ล็อกประตูรถม้าก่อนจะปีนขึ้นชั้นบนของรถเพื่อนั่งข้างคนบังคับม้าแทน ทิ้งให้ดัสเชสพยายามพังประตูไม้อย่างดีไปเรื่อยๆจนกว่าจะเหนื่อยไปเอง